Ο Λόγος του Κυρίου είναι έργο, ζωή, ύπαρξις. Από τον «Όντα», προέρχεται η ύπαρξις. Από τη Ζωή, η ζωή. Από την Αλήθεια, η αλήθεια. Ενώ από τον Διάβολο, που έπεσε από τον ουρανό εξ αιτίας της υπερηφανείας του, που επιχειρεί τα αδύνατα και που βρίσκεται έξω από τη ζωή και την αλήθεια, προέρχεται το ψεύδος και ο θάνατος.
Στον λειτουργό του Υψίστου: Τέλεσες όπως έπρεπε τη θεία λατρεία; Ευχαρίστησε τον Κύριο με όλη σου την καρδιά, που ευδόκησε να δεχθή τη διακονία σου αυτή. Το να λατρεύουμε τον Θεό, είναι η μεγαλύτερη δωρεά και εύνοιά του προς εμάς τους αμαρτωλούς.
Του χρωστούμε λοιπόν άπειρες ευχαριστίες που, ενώ είμαστε τόσο ανάξιοι, καταδέχεται να μας έχη συνεργούς του, όργανα της χάριτός του.
Ο Απόστολος λέγει ότι είμαστε συνεργοί του Θεού (Α’ Κορ. γ’ 9), υπηρέται και οικονόμοι των Μυστηρίων του (Α’ Κορ. δ’ 1).
Αλλά, στο μεταξύ, τι κάνουν πολλοί από μας τους λειτουργούς; Τελούν τη θεία λατρεία αμελώς, πρόχειρα, βιαστικά, σκεπτόμενοι πότε να τελειώσουν και να επιστρέψουν κατόπιν στις ματαιότητες της υλικής ζωής. Τι φοβερό κατάντημα!
Άθελά του φέρει κανείς στη μνήμη τι είπε ο Θεός για όσους επιτελούν τα έργα του χωρίς αφοσίωσι: «Επικατάρατος ο ποιών τα έργα κύριου αμελώς» (Ιερεμ. λα’ 10).
Είπα, τι φοβερό κατάντημα! Ναι, φοβερό κατάντημα είναι το να αμελή κανείς στις υπαγορεύσεις του Αγίου Πνεύματος. Το να αμελή κανείς στο άντλημα της ειρήνης και της χαράς από την πηγή τους, που είναι το Άγιο Πνεύμα.
Αλλά και στο ίδιο το σώμα μας δίνει ευλογίες αυτή η πηγή, στηρίζοντας την υγεία του, θεραπεύοντας τις ασθένειές του.
Γιατί τα λόγια της θείας λατρείας, όταν προφέρωνται με πίστι, με κατάνυξι και φόβο Θεού, έχουν την αναμφίβολο και θαυμαστή ιδιότητα να ζωοποιούν, να ενισχύουν και να θεραπεύουν τον όλο άνθρωπο, σώμα και ψυχή. Αυτό το γνωρίζω εκ πείρας.
Ας λατρεύουμε λοιπόν τον Κύριο με ζώσα πίστι, με ζέουσα καρδιά. Έτσι, ο εν Τριάδι Θεός, ο Πατήρ, ο Υιός και το Πνεύμα το Άγιο, θα είναι πάντοτε μαζί μας, θα προσβλέπη στις ανάγκες μας και θα ανταποκρίνεται, από τις πρώτες ήδη λέξεις των προσευχών μας, σε ό,τι τον επικαλούμαστε.
Η προσευχή που γίνεται με πίστι, όπως η αναπνοή για το σώμα μας, είναι απολύτως αναγκαία για μας, όσο ζούμε πάνω στη γη. Ό,τι είναι η αναπνοή για το σώμα είναι η προσευχή για την ψυχή.
Όταν νοιώθουμε βαθειά, με τη ζώσα πίστι, ότι ο Παντοδύναμος Θεός είναι πάντοντε μαζί μας, όταν πράγματι τον έχουμε στην καρδιά μας και διώξουμε από εκεί κάθε γήινη σκέψι, μέριμνα, αμφιβολία και προσκόλλησι, θα επιτελούμε πάντοτε αξίως το έργο του Θεού.
Η εν Χριστώ ζωή μου – Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 141-142
