Μοναχού Μωυσέως αγιορείτου
Πάντοτε παραμένει επίκαιρο το θέμα της ασθένειας. Πολλοί οι ασθενείς στα σπίτια, στα νοσοκομεία, στους δρόμους. Είμαστε εμείς οι ίδιοι ασθενείς ή δικοί μας άνθρωποι.
Σήμερα εμείς, αύριο άλλοι και το αντίθετο.
Ο πόνος κτυπά όλες τις πόρτες, όλες τις ώρες αδιάκριτα, πλουσίων, φτωχών, νέων, ηλικιωμένων, μορφωμένων, αμόρφωτων, όλων.
Γιατί ν’ αρρωσταίνουμε και γιατί να πονάμε;
Το ίδιο ερώτημα επανέρχεται με δριμύτητα.
Δεν είναι μόνο από τις αμαρτίες οι διάφορες αρρώστιες.
Αρρώστιες πολλές και μεγάλες είχαν και οι άγιοι.
Οι αρρώστιες μας κάνουν να θυμηθούμε τον λησμονημένο Θεό, να τον επικαλεσθούμε, να συνδεθούμε μαζί του.
Η μνήμη του Θεού συντείνει στην ειλικρινή μετάνοια.
Οι αρρώστιες είναι, αλήθεια, για να μας φέρουν πιο κοντά στο Θεό και όχι να μας απομακρύνουν από Αυτόν.
Αν ο πόνος σ’ έκανε συμπονετικό κέρδισες.
Αν η ασθένεια σ’ έφερε να θυμάσαι πιο πολύ τον ουρανό είσαι ευλογημένος και μακάριος.
Αν ο πόνος σου καθάρισε τα μάτια, για να βλέπεις πιο βαθειά τα γεγονότα και τα πράγματα, τότε είσαι πλούσια κερδισμένος.
Αν ο άγιος πόνος σ’ έκανε, αδελφέ μου, πιο καρτερικό, πιο γενναίο, πιο διαλλακτικό και ανεκτικό να ευχαριστείς εκ βαθέων το Θεό που αρρώστησες.
Γιατί αρρώστησες και κέρδισες τελικά έτσι. Δίχως πόνο έχεις πολλές κατακτήσεις, αλλά όχι αληθινές γνώσεις. Ο πόνος σμιλεύει και τελειοποιεί τον άνθρωπο.
Δίχως τον πόνο ο άνθρωπος θα ήταν σκληρός και ακατέργαστος. Ο πόνος γεννά τα δάκρυα και τα δάκρυα τη κάθαρση. Τα δάκρυα ποτίζουν τα ευώδη άνθη της κατάνυξης, της συντριβής, της ευλάβειας, της ευσέβειας, της ευλογίας.
Δεν υπάρχει άνθρωπος δίχως πόνο.
Πήγε κάποτε ένας να πει το πόνο του σε κάποιον και δεν πρόλαβε και του είπε πρώτα ο άλλος το πόνο του κι ήταν τόσο πιο μεγάλος που δεν τόλμησε να πει τον δικό του.
Δίχως το πόνο θαήμασταν πιο πονεμένοι, πιο σκληροί, πιο ανάλγητοι,
πιο αδιάφοροι και πιο άγριοι.
Κατά τον ιερό Χρυσόστομο δεν υπάρχει άνθρωπος στο κόσμο αυτό που να μη δοκιμάζει στη ζωή του πόνο. Αν δεν πονέσει σήμερα, θα πονέσει αύριο κι αν όχι αύριο σίγουρα μεθαύριο.
Κύρια πηγή του πόνου η αμαρτία.
Ο πόνος είπαν είναι ο φρουρός της υγείας.
Σαν ένα καμπανάκι μας αφυπνίζει. Αν δεν πονούσαμε δεν θα πηγαίναμε ποτέ στο γιατρό. Ο πόνος είναι σαν ένα σήμα κινδύνου, που εκπέμπεται για να μας γλυτώσει από τα χειρότερα.
Αυτά ισχύουν και για το σώμα και για τη ψυχή.
Έτσι ο πόνος καταντά σ’ ευλογία και για το σώμα και για τη ψυχή.
Ο πόνος ακόμη καθίσταται σαν ένα προληπτικό εμβόλιο για να μη υπερηφανευόμαστε.
Ο πόνος μπορεί να γίνει μία οδός επιστροφής στο Θεό.
Ο πόνος γέννα την ωραία και θεάρεστη συμπόνια.
Ο πόνος δοκιμάζει την αγάπη μας στο Θεό.
Ο πόνος μας ζυγίζει μας σμιλεύει,μας καλλιεργεί,μας ωριμάζει,
μας ωραιοποιεί.
