Είναι άραγε αρκετή μονάχα η πίστη μας στον Θεό; Και τι είναι “πίστη”; Σκέφτομαι… «Πιστεύω τον Θεό» αποδίδει, μάλλον, ότι έχω την βεβαίωση της ύπαρξής Του. «Πιστεύω στον Θεό» υποδηλώνει ότι έχω την ελπίδα της σωτηρίας μου σ’ Εκείνον.
Αν πούμε απλά «Πιστεύω τον Ιησού Χριστό» ίσως να σημαίνει ότι αποδέχομαι την ύπαρξη του προσώπου του. Όμως «Πιστεύω στον Ιησού Χριστό» υποδηλώνει την πίστη μου ότι κατατρόπωσε τον θάνατο, ότι εξύψωσε τον άνθρωπο.
Όταν τα χείλη μας αρθρώνουν «Πιστεύω στον Θεό», τούτο σωστότερα σημαίνει κι επισημαίνει εμπιστεύομαι τον Θεό, εμπιστεύομαι στον Θεό την ζωή πριν και μετά θάνατον.
Άραγε, αρκεί να έχουμε μονάχα πίστη στον Θεό; Διαβάζω κάπου πως πίστη στον Θεό έχουν και οι δαίμονες . Και πράγματι, πιστεύουν, ξέρουν την ύπαρξη και Παντοδυναμία Του και γι’ αυτό αποστρέφονται και συστρέφονται στον εαυτό τους.
Μα παρακάτω έγραφε το σοφό εκείνο… «η αγάπη τους λείπει »! Και πόση αναστάτωση ένοιωσα. Ευθύς αμέσως έσπευσα να ψάξω μέσα μου, να τρυπώσω στα μύχια και να βρω την απάντηση… Πιστεύω μονάχα ή αγαπώ συνάμα, τον Θεό;
Τούτη είναι η υπέρτατη εκδήλωση της πίστης μας… η εμπιστοσύνη και η αγάπη μας σ’ Εκείνον! Αγάπη όχι συναισθηματική, αγάπη οντολογική και άξια να φτάσουμε σε μέθεξη με τον Δημιουργό και Θεό μας.
Δήμητρα Γ. Σαρρή
(φοιτήτρια τμήματος Θεολογίας, Θεολογικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών)
