«Όταν κάποιος ρίξη στο σκυλί μια πέτρα, πολλές φορές ο σκύλος αντί να χυθεί σ΄ αυτόν που την έριξε, ορμά και δαγκώνει την πέτρα.
Έτσι κάνουμε κι εμείς. Βάζει ο πειρασμός κάποιον άλλο να μας πειράξει είτε με λόγο είτε με φέρσιμο κι εμείς αντί να τα βάζουμε με εκείνον που έριξε την πέτρα, δηλ. τον πειρασμό , δαγκώνουμε την πέτρα, δηλ. τον συνάνθρωπο, που χρησιμοποίησε ο μισόκαλος ως πέτρα.
Και ποιος ξέρει τάχα τι γέλιο κάνει ο πειρασμός και πως θα μας κοροϊδεύει, όταν τα βλέπει αυτά.
Εν ώρα πειρασμού εμείς πρέπει να έχουμε υπομονή και προσευχή. Ο πειρασμός ξέρετε τι μάστορας είναι; Τα ελάχιστα τα κάνει μεγάλα. Ο πειρασμός αδημονεί, στενοχωρείται και δημιουργεί πολέμους. Ξέρει πολλές τέχνες και φέρει τον άνθρωπο σε αμφιβολία.
Γι αυτό έχουμε πολλά ναυάγια. Η προστασία του Θεού αδυνατεί (εξασθενίζει) τον πειρασμό. Όταν έχετε πειρασμούς τότε κατέρχεται και η ΧΑΡΙΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.
Όταν δοκιμάζει κάποιος πειρασμούς , διαπιστώνει την αδυναμία του , ταπεινώνεται και ελκύει την χάριν του Θεού.
Να μην σας επηρεάζουν οι άνεμοι των πειρασμών, δεν μπορούν να σας κάνουν τίποτα. »
