ΑΠΟ ΤΑ ΑΠΑΝΤΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ
(Τόμος ε ´ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ)
Ἡ εὐσπλαγχνία εἶναι εὐαισθησία ψυχῆς ἀγαθῆς ἀγαπώσης τὸν πλησίον αὑτῆς. Ἡ εὐσπλαχνία εἶναι μεγίστη ἀρετὴ ὡς κίνησις ψυχῆς βουλομένης τὸ ἀγαθὸν τοῦ πλησίον αὑτῆς καὶ ἐργαζομένης ὑπὲρ αὐτοῦ.
Ἡ εὐσπλαχνία εἶναι μεγίστη ἀρετή, διότι ἐξομοιοῖ τὸν εὐσπλαχνον πρὸς τὸν Θεόν.
Ὁ εὔσπλαχνος μιμεῖται τὸ παράδειγμα τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ τοῦ εὐσπλαχνισθέντος καὶ λυτρωσαμένου τὸν κόσμον ἐκ τῆς καταδυναστείας τῶν κακῶν, τῆς ἀθλιότητος, τῆς ταλαιπωρίας, τῶν παθῶν τῆς κακοδαιμονίας, τῆς ἀγνοίας καὶ τῆς ἀμαθείας.
Ὁ εὔσπλαχνος συμπάσχει τοῖς πάσχουσι καὶ ἴδιον πάθος οἴεται τὸ τοῦ πλησίον πάθος· σπεύδει πρὸς θεραπείαν αὐτῶν καὶ αἰσθάνεται ἀνακούφισιν, ὅταν ὁ πλησίον αὐτοῦ παύσῃ στενάζων.
