Ο σύγχρονος άνθρωπος δυστυχώς έμαθε να μην περιμένει καθόλου. Αυτό έχει ως συνέπεια να ξεγελά τον εαυτό του με πρόχειρες λύσεις, για να τον ικανοποιήσει όπως-όπως, τώρα, αμέσως.
Η βιασύνη-βιαστικότητα αυτή είναι μια επιπολαιότητα καταστροφική, που δέρνει και τους νέους μας αλύπητα. Δεν μπορούμε να κατανοήσουμε πως δεν θα πούμε εμείς τι θα κάνει ο Θεός, πώς θα το κάνει και πότε θα το κάνει. Δεν θα μάθουμε εμείς τον Θεό να σκέφτεται όπως εμείς.
Δεν θα του υπαγορεύσουμε πώς ακριβώς θα ενεργήσει. Ο Θεός πάντως δεν αγαπά καθόλου τη βιασύνη, τις πρόχειρες λύσεις, τα επιπόλαια μπαλώματα της στιγμής. Από μόνος του ο άνθρωπος φθάνει σ’ ένα αδιέξοδο, νομίζοντας πως με το μυαλό μπορεί να φθάσει στον Θεό και τον απορρίπτει.
Η απόρριψη όμως αυτή δεν του προσφέρει, καθώς θα περίμενε, ελευθερία και χαρά. Η ζωή δίχως Θεό καταντά ανυπόφορη, ασήκωτη, βαρειά. Οι λογισμοί αθεΐας πικραίνουν, ζαλίζουν, αρρωσταίνουν, απελπίζουν τον άνθρωπο. Δίχως Θεό ο άνθρωπος αισθάνεται γυμνός, άδειος, φτωχός, αδύναμος, άθλιος.
Η ζωή χάνει το νόημά της. Δεν ξέρει κανείς κατά πού πορεύεται και κινείται. Είναι ναυαγός στο πέλαγος δίχως σωσίβιο και πυξίδα. Δίχως Θεό όλα επιτρέπονται, λέει ο σοφός Ντοστογιέφσκυ. Έτσι ο άνθρωπος γίνεται αχαλίνωτος, ξετσίπωτος, αισχρός, ασύδοτος και αυτοφυλακισμένος, αυτοτιμωρούμενος και αυτοκολαζόμενος.
Αντίθετα αυτός που πιστεύει στον Θεό είναι ελπιδοφόρος και ας μη του πηγαίνουν όλα καλά στη ζωή. Είναι αισιόδοξος και ας είναι ασθενής. Είναι με χαμόγελο και ας του έρχονται όλα στραβά.
Πέφτει και σηκώνεται, λαθεύει και μετανοεί, συγχωρεί και συνεχίζει να προχωρά. Γνωρίζει τι θέλει, πού πηγαίνει και γιατί ζει. Αυτό είναι σημαντικό, γιατί αρκετοί δεν γνωρίζουν καλά-καλά ούτε γιατί ζουν.
Η σχέση μας με τον Θεό είναι οπωσδήποτε ωραία και καλή, όμως δεν μπορούμε να πούμε πως δεν είναι ριψοκίνδυνη, περιπετειώδης, τολμηρή και με αρκετά ρίσκα. Ορισμένοι έχουν μια λαθεμένη αντίληψη περί Θεού κι επειδή τους βολεύει και αναπαύει δεν την εξετάζουν βαθύτερα, για να μην μπουν σε βαθύτερες περιπέτειες και χαλάσουν την επανάπαυσή τους.
Η περιγραφή του θαύματος της κολυμβήθρας της Βηθεσδά έχει μία σχέση με το θέμα μας. Πολλοί οι πονεμένοι ασθενείς γύρω από την ιαματική κολυμβήθρα, που κανείς δεν γνώριζε πότε θα κατέβει ο άγγελος να ταράξει τα νερά της, ώστε ο πρώτος που θα εισέλθει να θεραπευθεί.
Το φαινόμενο προσκρούει στη λογική μας. Γιατί να συμβαίνει έτσι και να δημιουργούνται τόσα δικαιολογημένα ερωτηματικά;
Είναι γιατί ακόμη δεν μάθαμε να υπομένουμε, να καρτερούμε, να εμπιστευόμαστε, να ταπεινωνόμαστε, να μακροθυμούμε, να πιστεύουμε στο «γενηθήτω το θέλημά σου». Θέλουμε ένα Θεό του χεριού μας, να τον κάνουμε ό,τι θέλουμε και όχι να μας κάνει ό,τι θέλει.
Ο Θεός είναι πάντοτε πανταχού παρών και τα πάντα πληρών. Δεν αναχωρεί, δεν φεύγει, δεν κρύβεται. Είναι πάντοτε παρών, μα εμείς δεν τον βλέπουμε πάντοτε. Είναι απαραίτητη η καθαρότητα της οράσεως για να τον δούμε. Η αμαρτία μάς φορά μαύρα γυαλιά και δεν μας αφήνει να τον δούμε.
Ο Θεός μας είναι άρχοντας, αξιοπρεπής, αξιοσέβαστος και αξιολάτρευτος. Ο μόνος, αληθινός, Τριαδικός Θεός δεν φανερώνεται πρόχειρα στους χαζοευλαβείς, τους συναισθηματικούς, τους νοσηρούς ευφάνταστους και τις αφελείς γυναίκες.
Παρουσιάζεται όταν είναι ανάγκη, όταν πρέπει, κατά το θέλημά του και όχι κατά το θέλημά μας. Δεν ξοδεύεται εξαντλητικά. Σκοπός μας δεν είναι να δούμε εδώ και τώρα τον Θεό, αλλά να τον βιώσουμε αληθινά, δίχως περιττές καθυστερήσεις. Αξίζει να υπομένουμε στον ταπεινό μας αγώνα.
Ν’ αγωνιζόμαστε επίμονα κι επιμελημένα για την καθαρότητά μας, που είναι απαραίτητη για τη βίωση και θέα του Θεού.
Μοναχός Μωυσής Αγιορείτης (†)
Από το βιβλίο: Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Η παρουσία του Θεού στη ζωή μας. Ιερά Μονή Εισοδίων τής Θεοτόκου Μυρτιάς Θέρμου, Αγρίνιο 2011, σελ. 19.