Ὦ, τί ὀμορφιά καί κάλλος Θεοῦ! Τά δάκρυα πέφτουν σάν διαμάντια ἀπό τήν αἴσθηση τῆς ὀμορφιᾶς τοῦ Θεοῦ καί Πατέρα μου. Τρελλαίνομαι ἀπό τήν φανέρωση τοῦ Θεοῦ.
Θεέ μου!
Πόσο τυφλώνομαι ἐνίοτε, καί δέν Σέ βλέπω καθόλου καί πράττω σάν νά μήν ὑπάρχης!
Καί μετά πώς Σέ βλέπω καί θαμπώνομαι ἀπό τό Φῶς τῆς ἀκαταλήπτου δόξης Σου! Ἀπορῶ μέ τίς ἐναλλαγές τῆς ψυχῆς μου.
Σ’ εὐχαριστῶ μέ ὅλη μου τήν καρδιά γιά ὅ,τι ἐπεξεργάζεσαι γιά τήν κατάρτιση τήν πνευματική τῆς ψυχῆς μου.
Σέ φιλῶ νοερά, Χρυσέ μου Πατέρα.
ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΦΡΑΙΜ ΤΗΣ ΑΡΙΖΟΝΑΣ
