«(Ο όσιος λέει γιατί φοβάται να γίνει Επίσκοπος) Φοβάμαι μήπως με εξουσιάσει η φειδωλία και η φιλαργυρία. Φοβάμαι μήπως με κυριεύσει η επανάσταση της σαρκός, μήπως με απατήσει η ηδονή.
Μήπως με συσκοτίσει η μέριμνα, μήπως η τιμή των αρχόντων και των βασιλέων με υψώσει όχι καλά, μήπως φυσήξει και με ξεσηκώσει ο όγκος της εξουσίας κατά των αδελφών, μήπως παρασυρθώ από τρυφή και μέθη από το σωστό, μήπως οι σάρκες της ψυχής μου που ελεπτύχθηκαν παχυνθούν από κραιπάλη.
Μήπως με πτοήσουν απειλές ανθρώπων και με καταστήσουν παραβάτη των εντολών σου· φοβάμαι μήπως οι παρακλήσεις των συνεπισκόπων και των φίλων με καταστήσουν συγκοινωνό της αδικίας ή με κάνουν να σιωπώ όταν αυτοί αδικούν, και να συνεργάζομαι όταν κακοπραγούν, αποφεύγοντας να τους ελέγχω με παρρησία και να επιδεικνύω την ένσταση υπέρ των εντολών σου…
Και εάν πάλι σου έλεγε ο φιλάνθρωπος και πανάγαθος βασιλεύς, αποδεχόμενος την αγάπη σου και την ταπείνωσή σου, ‘Μη φοβάσαι.
Αφού υποσχέθηκα να συνυπάρχω μαζί σου, δεν θα σε κυριεύσει τίποτε από όλα τα αντίθετα· θα με έχεις παντού βοηθό και πολύ θα σε δοξάσω εκεί κάτω (στη γη), κι εδώ θα επανέλθεις πάλι με μεγαλύτερη και περιφανέστερη λαμπρότητα και θα συμβασιλεύσεις μαζί μου στους άπειρους αιώνες’, ούτε τότε έπρεπε να αναθαρρήσεις ή να αμεριμνήσεις τελείως, αλλά με φόβο και τρόμο, σαν να έπεφτες από ύψος στο βυθό ενός βαθύτατου φρέατος, γεμάτου από κάθε είδους ερπετά και θηρία, έτσι έπρεπε να ανέβεις στην μητρόπολη ή στην πατριαρχία ή σε κάποια άλλη αρχή, επισκοπής τυχόν ή προστασίας λαού.
Εάν όμως ομολογείς ότι δεν είσαι τέτοιος όπως περιέγραψε ο λόγος, αλλά νομίζεις μάλλον ότι ανέρχεσαι από τα κάτω προς τα άνω [ότι δηλ. σε ανεβάζει το αξίωμα], πω-πω τόλμη, πω-πω σκότωση, πω-πω φοβερή άγνοια…
Το ότι όμως δεν πρέπει να πηδάει σ’ αυτήν την διακονία [του Επισκόπου] ασκόπως ο κάθε τυχόν, αλλά να το κάνει κανείς με προσεκτική περίσκεψη και φόβο, είναι ολοφάνερο σ’ εκείνους που δεν έχουν τελείως σκοτισμένο τον οφθαλμό της ψυχής.
Πολλοί όμως, μη γνωρίζοντας τι σημαίνει αυτό το λόγιο ούτε αντιλαμβανόμενοι με ποιόν τρόπο πρόσταζε ο Κύριος τον Πέτρο να ποιμαίνει τα πρόβατά του, αλλοίμονο, ανεβαίνουν με τόλμη στην εξουσία, και δεν ντρέπονται να γίνονται με αναίδεια επιστάτες της ποίμνης του Χριστού…
Γι’ αυτό λοιπόν ας φροντίσομε μάλλον να ποιμάνουμε προηγουμένως καλώς τους εαυτούς μας ως ποίμνιο Χριστού, ως βασίλειο ιεράτευμα , και να υποτάξομε την σάρκα στο πνεύμα, ώστε να μη νικιέται μέσα μας το καλύτερο από το χειρότερο»
ΕΠΕ ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ ΤΟΜΟΣ 19Γ,σελ.201,203,205,226
