Κάθε ἐξομολόγηση κάνει ταπεινή τήν ψυχή. Ἡ μία ἐξομολόγηση τή διδάσκει ὅτι δικαιώθηκε μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ, καί ἡ ἄλλη ὅτι εἶναι ἔνοχη ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ γιά ἁμαρτίες ἀπό τή ράθυμη προαίρεσή της.
Δύο σκοπούς ἔχει ἡ ἐξομολόγηση.
Ὁ ἕνας εἶναι νά εὐχαριστήσομε τό Θεό γιά τά ἀγαθά πού μᾶς ἔχει χαρίσει. Ὁ ἄλλος γίνεται γιά ἔλεγχο καί ἐξέταση ἐκείνων πού κακῶς πράξαμε.
Γιατί ἐξομολόγηση λέγεται καί ἡ ἀπαρίθμηση τῶν θείων εὐεργεσιῶν μ᾿ εὐχαριστία ἀπ ὅσους εὐεργετήθηκαν, ἀλλά καί ἡ φανέρωση τῶν σφαλμάτων τους ἀπό τούς ἐνόχους. Καί οἱ δύο τρόποι φέρνουν ταπείνωση.
Γιατί καί ἐκεῖνος πού εὐχαριστεῖ γιά τά καλά καί ἐκεῖνος πού ἐξετάζει τόν ἑαυτό του γιά τά κακά πού ἐπραξε, ταπεινώνονται. Ὁ πρῶτος κρίνει τόν ἑαυτό του ἀνάξιο γιά τά καλά πού τοῦ ἔδωσε ὁ Θεός· ὁ δεύτερος παρακαλεῖ νά λάβει τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν του.
Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής