Η Εκκλησία είναι μια αγκαλιά.Πολλά περισσότερα,τίποτα λιγότερο.
Είναι τα δυο Του χέρια τα ματωμένα που στέκουν ανοιχτά.
Τα σταύρωσε η ‘’αγάπη’’και η Αγάπη…Μια αγκαλιά που καμιά αρρώστια,
καμιά βρωμιά δεν έχει την δύναμη να την κλείσει…
Αιώνες τώρα προσφέρει θαλπωρή κι ας φυσάει απ’ έξω ο ‘’κακός ο λύκος’’
την παγωμένη του ανάσα…
Αιώνες τώρα στάζει βάλσαμο στις δαγκωματιές από την λυκόσχημη γιαγιά
κρυμμένη στην σκοτεινές γωνίες της(Εκκλησίας)…
Σαν γευτείς την Αγάπη τούτης της σταυρωμένης αγκαλιάς πώς να αφήσεις οτιδήποτε
να σμικρύνει την δική σου αγκάλη,να κλείσουν τα χέρια του κορμιού και της καρδιάς σου…
Σαν τρυπώνει μέσα μου ο φόβος(δεν στο κρύβω πολλές φορές σουλατσάρει στο μυαλό και την καρδιά μου)πιο σφιχτά Τον αγκαλιάζω,πιο ψηλά κρεμάω την ζωή μου
στο δικό Του σταυρό…
Άλλωστε καθημερινά κερδίζει την εμπιστοσύνη μου…
π.Ιωάννης Παπαδημητρίου