Όταν χάσουμε τα υλικά αγαθά και πέσουμε σε φτώχεια και πείνα, τότε καταλαβαίνουμε τι αξίζει το κομμάτι του ψωμιού που μας περισσεύει και το πετούμε στα σκουπίδια.
Όταν έχουμε όλα τα αγαθά, μεθυσμένοι από την ευμάρεια, νομίζουμε ότι είμαστε αυτάρκεις και δεν έχουμε ανάγκη της προνοίας και της βοηθείας του Θεού.
Φτάνουμε ακόμη και στην άρνηση της υπάρξεως του Θεού, γιατί έτσι μας συμφέρει.
Ο Θεός θα μας ζητήσει λόγο για την αποστασία μας και τις παρανομίες μας, για την παρασπονδία από τη διαθήκη, από τη συμφωνία που έχουμε κάνει μαζί του.
Αν λοιπόν κάνουμε τους εαυτούς μας να πιστέψουν ότι δεν υπάρχει Θεός, νομίζουμε ότι δεν θα λογοδοτήσουμε σε κανέναν για τις αμαρτίες μας.
Μας αφαιρεί λοιπόν τα αγαθά ο Θεός, για να προσγειωθούμε στην πραγματικότητα, να αναγνωρίσουμε την ύπαρξή του και την εξάρτησή μας από αυτόν, να εκτιμήσουμε τις δωρεές του και να κάνουμε καλή χρήση τους.
π. Κων. Παπαγιάννης. Άνθη από τον κήπο των Ψαλμών.
Εκδόσεις Περιβόλι της Παναγίας 2013, σ. 124