Μας ήρθε στο γυμνάσιο πριν κάμποσα χρόνια ένας νέος συνάδελφος.
Δίδασκε ένα από τα μαθήματα που κάποιοι τα χαρακτηρίζουν δευτερεύοντα.Για μένα κανένα μάθημα δεν είναι δευτερεύον.
Μετά από δυο τρία χρόνια , στην αρχή του σχολικού έτους έφερε το παιδάκι του να να παρακολουθήσει στην πρώτη γυμνασίου.
Τον ρωτήσαμε.
-Γιατί δεν το έγραψες στην Καβάλα να είναι δυο βήματα απ’ το σπίτι;
-Προτιμώ να το ταλαιπωρώ με τα πήγαινε-έλα ,αρκεί να το έχω κοντά μου,να το προσέχω.Ένα παιδάκι με οριακό δείκτη νοημοσύνης.Δεν υπήρχαν τότε τμήματα ειδικά γι’ αυτά τα παιδιά.Έτυχε να το έχω σε ένα από τα τμήματα που πήρα.
Ήξερε βέβαια ο πατέρας την ιδιαιτερότητα του παιδιού.
Ήρθε ο καιρός της βαθμολογίας.Όλοι βάλαμε το κάτι παραπάνω.Να μη πληγωθεί ο συνάδελφος.Πέρασε η χρονιά , ήρθε ο καιρός των αποτελεσμάτων.
Το παιδάκι πέρασε την τάξη βγάζοντας έναν βαθμό που πραγματικά δεν άξιζε.
Αρχίσαμε να συζητάμε για στάσιμους και μετεξεταστέους και προς μεγάλη μας έκπληξη είδαμε ότι ο συγκεκριμένος είχε αφήσει στον τόπο δεκατέσσερις μαθητές.
-Ας διάβαζαν οι τεμπέληδες , τα τομάρια .
Αυτή ήταν η απάντηση του. Δεν δέχτηκε καν να συζητήσει για κάποιες ειδικές περιπτώσεις.
Υπάρχουν τεσσάρων ειδών άνθρωποι νομίζω.
. Αυτοί που είναι επιεικείς με τον εαυτό τους και αυστηροί με τους άλλους.
. Οι επιεικείς με τον εαυτό τους και επιεικείς με τους άλλους.
. Οι αυστηροί με τον εαυτό τους και αυστηροί με τους άλλους.
. Οι αυστηροί με τον εαυτό τους και επιεικείς με τους άλλους.
Οι περισσότεροι κινούμαστε ανάμεσα στις τρεις πρώτες κατηγορίες.
Στην οικογένεια . στην εργασία , στην πολιτική.στον προφορικό λόγο , στα γραπτά μας.
Όταν σπανίως συναντήσουμε κάποιον που να ανήκει στην τελευταία κατηγορία , δεν θέλουμε να φύγουμε από κοντά του.
Νιώθουμε σαν βελούδινο χάδι το βλέμμα του.Το έζησα με κάτι γεροντάκια στο Άγιον Όρος.
Το έζησα και το ζω με κάποιους ανθρώπους ασήμαντους για τους πολλούς .
Κάποιους περιθωριακούς που δεν τους πιάνει το μάτι σου.
“… καί ἐγενήθημεν ὡς ἀκάθαρτοι πάντες ἡμεῖς, ὡς ράκος ἀποκαθημένης πᾶσα ἡ δικαιοσύνη ἡμῶν…”
Μιχάλης Μάλαμας
