Μέσα μας άς έχουμε πάθη, άς έχουμε όχι μια λεγεώνα, αλλά λεγεώνες δαιμόνων που να μας ρίχνουν κάτω και να αφρίζουμε. Δεν πειράζει.
Η κουβέντα που θα πούμε για τον άλλο είναι χειρότερη. Τα δαιμόνια τα βγάζει ο Χριστός αμέσως και τα πετάει στον γκρεμό, στη θάλασσα… Τον λόγο που θα πούμε, δεν μπορεί να τον διορθώσει.
Ο λόγος γίνεται πουλάκι και πάει όπου θέλει. Σκορπάει την αμαρτία σου και την αποκαλύπτει σε όλους τους αγίους και σε όλους τους αγγέλους, και θα την βρείς εκεί επάνω στον ουρανό.
Μπορεί να συγχωρεθείς γι’ αυτό που έκανες, αλλά ο λόγος σου δεν μαζεύεται, ανεβαίνει επάνω. Τον εαυτό σου βρίσε τον, μούντζωσέ τον, ό,τι θέλεις κάνε τον, όχι όμως τον άλλο.
Αφού δεν έχεις το δικαίωμα να σχίζεις έναν ξένο χιτώνα, πόσο μάλλον δεν έχεις το δικαίωμα να σχίζεις το σώμα του Χριστού. Και ο άλλος είναι μέλος Χριστού.