…Νύχτωσε για τα καλά και κατεβαίνουμε τα σκαλοπάτια ως την αυλή του Μοναστηριού .
Το γλυκό ημίφως απ τα καντηλάκια του Καθολικού είναι τόσο αρκετό για να λάμψει εκείνος ο μικρός περίγυρος ουράνια , ηλιοστάλακτα .
Ανεβαίνουμε στο δωμάτιό μας δίπλα ακριβώς στο Αρχονταρίκι . Οι λάμπες σκορπάνε το ομορφότερο φως σε όλους τους χώρους.
Στους διαδρόμους , στους παλιούς τοίχους με τα κάδρα των Αγωνιστών του 21 . Αυτών που πολέμησαν για τον Χριστό και την Πατρίδα . Μοιάζουν να μας κοιτούν επίμονα .
Είναι παράπονο αυτό ;
Είναι εύλαλη σιωπή απόγνωσης;
Οι ήρωες έχουν σταθερή και αμετακίνητη θέση στη ζωή αυτού του Μοναστηριού , όχι ευκαιριακή , επετειακή όπως στην ανιστόρητη , γεμάτη αμνήμονες κυβερνόντες , σύγχρονη υπό ζυγό Ελλάδα , μα αδιάλειπτη και ζωντανή παρουσία .
Το φρόνημά τους μπολιάζει και ενθαρρύνει τις ψυχές όλων των Κωνσταμονιτών που τους συναπαντούν καθημερινά στον δύσβατο δρόμο της Μοναχικής ζωής .
Μαζί τους και ο ηρωικός και απλούς Γέροντάς τους Αγάθωνας , δυναμώνει τα αταλάντευτα τα βήματά τους .
Σκέφτηκα πως όταν πηγαίναμε και εμείς Σχολείο , τα πορτραίτα του Γέρου του Μοριά και όλων των άλλων κοσμούσαν τους τοίχους των τάξεων .
Τώρα ακόμα και του Χριστού το εικόνισμα μετακινήθηκε στην άκρη μέχρι να βγει έξω …Για να μην θίγονται οι αλλόθρησκοι λένε …
Βαθύς αναστεναγμός και σύναξη στο όνομά του Κυρίου λίγο πριν σβήσουμε το φως .
Είναι μαζί μας όπως το υποσχέθηκε ….
Νώντας Σκοπετέας
Απόσπασμα από Ημερολόγιο Αγίου Όρους 2013 .
Του Παραδείσου τ’ όνειρο ,μέρος 6ο
