Η Ορθόδοξη Θεολογία οφείλει να προσλάβει τις προκλήσεις του σημερινού κόσμου που τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Να προσλάβει τις καταστάσεις ως μια συνέχεια , ως ανάγκη , ως προσκλητική ερωτική αγκαλιά.
Τότε ο κόσμος θα νοηματοδοτηθεί ως οφείλει, δηλαδή θα γίνει Χριστός. Η ενσάρκωση δεν είναι ένα γεγονός που έγινε κάποτε , αλλά μια κίνηση που συμβαίνει συνεχώς μέσα στην ιστορία, μέσα στον κόσμο.
Θα ήταν ωφέλιμο την κίνηση αυτή να την αγκαλιάσουμε στο πλαίσιο της προσωπικής μας ελευθερίας, ώστε η μεταμόρφωση που θα προκύψει να αναδείξει την καλή αλλοίωση , τον αγιασμό, το Φως του Χριστού σε όλη την οικουμένη.
Δεν ακούμε. Η φιλαυτία έχει κλείσει τα αυτιά της καρδιάς και οι δαίμονες την κάνουν ό,τι θέλουν, γι’ αυτό οδηγούμαστε σε αστοχίες (Αμαρτίες) και χάνουμε τον προσανατολισμό μας, όχι μόνο σαν προσωπικότητες αλλά και συνολικά σαν κοινωνία.
Η πάλη για την αλλαγή αυτή στην Εκκλησία λέγεται άσκηση. Δεν πρόκειται για μια στείρα ασκητική εγωκεντρισμού , αυτοβελτίωσης και ανθρώπινης επιδίωξης, αλλά για ένα αποτέλεσμα, ένα μίγμα από μια σχέση δυο συγκλονιστικά ερωτευμένων. Του Χριστού και του ανθρώπου. Οι πατέρες στην άσκηση δίνουν μια πολύ όμορφη ονομασία, τη λένε «Η μητέρα του αγιασμού».
Η άσκηση μεταμορφώνει τον άνθρωπο , του «διορθώνει» τον υπαρξιακό προσανατολισμό ώστε όλες του οι δυνατότητες να αποκτήσουν νόημα από την πηγή που προκύπτουν και αυτή η πηγή είναι η χάρις του Παναγίου πνεύματος.
Μην τη χάσουμε αυτή την πρόσκληση που λάβαμε από το βάπτισμα. Ας την «εξαργυρώσουμε» με ποτάμια δακρύων μετανοίας, με χαρά δεήσεων και παρακλήσεων στα πόδια του Χριστού.
Όχι δεν ήρθαμε για να γίνουμε καλοί άνθρωποι, δεν ήρθαμε για να φτιάξουμε μια καλή ζωή. Δεν ήρθαμε για να ζήσουμε κοινωνιολογικά καλά τις σχέσεις μας με τον κόσμο και τον συνάνθρωπο.
Δεν είναι η Εκκλησία μια θρησκευτική παράδοση , ή ένα «καλοκομείο» για ηθικούς θρησκευτικούς ανθρώπους , αυτό που ονομάζουμε «άνθρωπος της Εκκλησίας» που μπορεί από έξω να είναι κούκλα και από μέσα πανούκλα, πιο θεολογικά: από έξω να μοιάζει άγιος ενώ μέσα του βασιλεύουν δαιμόνια. Η Εκκλησία είναι το σώμα του Χριστού και εμείς είμαστε μέλη Του, τόσο ξεκάθαρα.
Είμαστε ένα δημιουργικό αποτέλεσμα ενός ερωτικού Θεού και μας καλεί να βαδίσουμε τον δρόμο για να γίνουμε Θεοί κατά χάριν, μέσα όμως από τη δική μας ευθύνη και την προσωπική μας ελευθερία….
Η πόρτα χτυπάει ……… είναι ο Χριστός ……θα του ανοίξουμε;
π. Σπυρίδων Σκουτής