Πόσες φορές δείχνουμε ότι έτσι ή αλλιώς ενδιαφερόμαστε για τον άλλο και έχουμε καημό, όχι όμως ότι καιγόμαστε για τη σωτηρία του. Σας φαίνεται περίεργο;
Ας πούμε, επισκεπτόμαστε έναν άρρωστο στο κρεβάτι της ασθενείας του ή ακούμε γι’ αυτόν και μπορεί να τον συμπονέσουμε, να τον λυπηθούμε, και μπορεί, αν θέλετε, να ευχηθούμε να γίνει καλά.
Πόσο άραγε μας νοιάζει, αν αυτός ο άνθρωπος είναι στον δρόμο της σωτηρίας, αν αυτός ο άνθρωπος θα σωθεί; Και μπορεί πολλές φορές αυτό να εξαρτάται από το τι στάση θα πάρουμε εμείς, από το τι θα πούμε.
Ή, αν θέλετε: δεν μπορούμε τίποτε άλλο; Να προσευχηθούμε στον Θεό, αλλά να ακούσει ο Θεός ότι συν τοις άλλοις μας νοιάζει η σωτηρία του ανθρώπου αυτού, μας νοιάζει να σωθεί αυτός ο άνθρωπος.
Το να πας απλώς να επισκεφθείς έναν άρρωστο, κάτι είναι βέβαια. Ή το να φροντίσεις να προμηθευτεί ο άρρωστος τα χρειαζούμενα φάρμακα ή, όταν θα βγει, να έχει εισιτήριο να πάει στο σπίτι του κλπ.
Καλά είναι αυτά· δεν είναι άσχημα. Αλλά στις ημέρες μας δεν είναι τόσο ότι λείπουν αυτά, καθώς όλοι λίγο-πολύ είναι ασφαλισμένοι. Ποιος δεν θα έχει τα φάρμακά του ή ποιος δεν θα έχει ένα εισιτήριο να πάει σπίτι του ή ποιος δεν θα έχει κάποιον δικό του να τον επισκεφθεί;
Κάνει εντύπωση όμως που κι εμείς οι χριστιανοί – κι εκείνοι ακόμη που νομίζουν ότι είναι οι καλύτεροι – σαν να μη θέλουμε να δούμε την αλήθεια, την όλη αλήθεια, και να εμπνευσθούμε από την όλη πραγματικότητα και να κάνουμε εκείνο το οποίο πρέπει να κάνουμε.
Δηλαδή, όπως λέγαμε άλλη φορά, ενθυμείσθε, ο Θεός μπορεί να προλάβει κάποιον να μην αρρωστήσει. Μπορεί ο Θεός όλους τους αρρώστους να τους θεραπεύσει. Δεν μπορεί; Πώς θα το πούμε αυτό; Πιο φιλάνθρωποι είμαστε εμείς, οι οποίοι δεν έχουμε και δύναμη;
Και αν θυμάστε, για να το καταλάβουμε καλά, λέγαμε ότι, αν κάποιος από μας είχε τη δύναμη να θεραπεύει αρρώστους, θα έδειχνε όλη τη φιλανθρωπία του με το να περνούσε απ’ όλα τα νοσοκομεία και απ’ όλες τις κλινικές και θα θεράπευε όλους τους αρρώστους.
Ο Θεός όμως, ο Κύριός μας, έχει τη δύναμη να το κάνει αυτό και δεν το κάνει. Επομένως, δεν είναι το θέμα να θεραπεύσεις τον άλλο. Εντάξει· να τον ανακουφίσεις να μην πονάει, να του κάνεις παρέα, για να είναι λίγο πιο άνετη η δοκιμασία του, να του δώσεις, αν υποθέσουμε ότι κάτι του λείπει από τα υλικά. Αλλά όλο το θέμα είναι μεγάλο και βαθύ μυστήριο.
Ο Θεός ως Θεός αφήνει να πάθει ο άνθρωπος, διότι με τη στάση του ο άνθρωπος, με τις ενέργειές του, μόνος του, τα πήγαινε προς τα κει να αρρωστήσει. Όμως ο Θεός είναι Θεός και δεν συνερίζεται τον άνθρωπο και δεν είναι άσπλαχνος ούτε κάνει όπως κάνουμε εμείς που μπορεί καμιά φορά να πούμε: «Καλά να πάθει· θα του δείξω εγώ». Όχι.
Ο Θεός είναι όλος αγάπη. Αφήνει λοιπόν να ασθενήσει ο όποιος άνθρωπος για καλό του. Το σκεπτόμαστε αυτό το πράγμα; Δηλαδή αρρώστησε που αρρώστησε ο άνθρωπος και πονάει που πονάει και, θέλει δεν θέλει, θα τα περάσει όλα, αλλά να βγει το καλό που θέλει ο Θεός.
Μας νοιάζει αυτό το πράγμα, ασχολούμαστε μ’ αυτό, κάνουμε καμιά προσευχή, βοηθούμε προς αυτή την κατεύθυνση, ώστε να ωφεληθεί από την ασθένειά του ο άλλος, να βγει αγιασμένος από κει και, αν του μέλλει να αφήσει αυτό τον κόσμο, να είναι τέτοια η μετάνοιά του, να είναι τέτοια η επιστροφή του, να είναι τέτοια η κοινωνία του με τον Θεό, ώστε να σωθεί;
Δεν μας πολυαπασχολεί αυτό το θέμα, δεν μας πολυνοιάζει. Μπορεί ίσως γενικά να το σκεφθούμε λίγο, αλλά έτσι ειδικά, όχι.
Καθώς τα άλλα δεν τα έχουν και τόσο μεγάλη ανάγκη σήμερα οι άνθρωποι, θα ήταν ευχής έργον στις ημέρες μας να υπάρχει μια τέτοια πρόνοια, ώστε ο Θεός, καθώς θέλει δια μέσου των παθημάτων να ωφελήσει τον κάθε άνθρωπο, να μας χρησιμοποιήσει ως όργανά του να βοηθήσουμε, για να ωφεληθεί ο άνθρωπος, είτε έχει ασθένεια είτε έχει διάφορες δυσκολίες είτε έχει άλλα ατυχήματα.
Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, «Το μυστήριο της σωτηρίας», Β’ έκδ., Πανόραμα Θεσσαλονίκης, 2000, σελ. 27 (αποσπάσματα).