Ὁ πάπα-Γιώργης, ἱερεὺς σὲ κάποιο χωριὸ τῆς πατρίδος μου, ἔλεγε κάποτε ὅτι τὸν κατέτρωγε ἡ ἀπορία πώς εἶναι ἄπειρος ὁ Θεὸς καὶ πῶς εἶναι ἄπειρος στὰ ἰδιώματά Του, ὅπως: ἄπειρος στὴν σοφία Του, στὴν παντοδυναμία Του, στὴν πανταχοῦ παρουσία Του, στὴν παγγνωσία Του, στὴν ἀγαθότητά Του, στὴν ἀγάπη Του… Άπειρος!!! Άπειρος!!!
Αυτη ἡ στοχαστικὴ καὶ ἐπίμονη ἀπορία τὸν κατέτρωγε μέρα-νύχτα.
Σὲ μία γιορτὴ τοῦ ἁγίου Δημητρίου, τὸν κάλεσε ὁ ἱερεὺς τοῦ διπλανοῦ χωριοῦ νὰ συλλειτουργήσει μαζί του, γιὰ νὰ λαμπρυνθεῖ” ἔτι περισσότερο” τὸ πανηγύρι τοῦ Ναοῦ. Πράγματι πῆγε καὶ προίστατο τῆς Θείας Λειτουργίας ὡς φιλοξενούμενος, ἀλλὰ καὶ ὡς ἔχων τὰ πρεσβεία τῆς χειροτονίας.
Ἄρχισε ἡ Θεία Λειτουργία καὶ ἦλθε ἡ ὥρα τῆς ἁγίας Ἀναφορᾶς μὲ τὶς ἐκφωνήσεις: «Στῶμεν καλῶς…» τοῦ ἱερέως καὶ «Ἐλεον εἰρήνης…» τῶν ἱεροψαλτῶν καὶ ἀκολούθησε ἡ τριαδικὴ ἀναφορά:
«Ἡ Χάρις τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ…» καὶ ἡ ἀπάντησης τοῦ λαοῦ διὰ τῶν ἱεροψαλτῶν: «καὶ μετὰ τοῦ πνεύματός σου…» καὶ εὐθὺς ἀμέσως ὑψώνοντας τὰ χέρια τοῦ ὁ λειτουργὸς πάπα-Γιώργης πρὸς τὸν Παντοκράτορα τοῦ τρούλου τοῦ Ναοῦ ἐκφώνησε τὸ «Ἄνω σχῶμεν τὰς καρδίας…» καὶ τότε, σ’ αὐτὴ τὴν στάσι κοκάλωσε!
Μετὰ τὸ «Ἔχομεν πρὸς τὸν Κύριον…» καὶ βλέποντας ὁ συλλειτουργὸς τοῦ τὴν “μαρμάρωσή” του, κατάλαβε ὅτι κάτι θὰ τοῦ συνέβη, ὄχι ὅμως κακό. Τὸν ἐπίασε ἁπαλὰ καὶ τὸν ἔβαλε μέσα στὸ Ἅγιο Βήμα κατεβάζοντας συγχρόνως καὶ τὰ χέρια τοῦ κάτω ἀφήνοντας τὸν, ὅπως μέσα τοῦ πληροφορήθηκε, στὴν ἔκστασή του καὶ συνέχισε τὴν Θεία Λειτουργία μόνος.
Στὸν Καθαγιασμὸ τῶν Τιμίων Δώρων συνῆλθε ὁ πάπα-Γιώργης, ἐπανῆλθε στὴ θέση του καὶ συνέχισε κανονικὰ μέχρι τὸ τέλος τὴν Θεία Λειτουργία.
Στὶς ἐπίμονες ἐρωτήσεις τοῦ συλλειτουργοῦ τοῦ πατρὸς Ἰωάννη, ἀπαντοῦσε ὅτι “δὲν θυμᾶται τίποτα”.
Μὲ ἀφορμὴ τὸ βιβλίο «Ἐμπειρίες κατὰ τὴν Θεία Λειτουργία», μοῦ ἐξομολογήθηκε ὁ πάπα-Γιώργης τὴν δική του ἐμπειρία γιὰ πρώτη φορᾶ, μὲ τὴν παράκληση νὰ σεβασθῶ τὴν ἀνωνυμία του.
«Μὲ τὸ “Ἄνω σχῶμεν τὰς καρδίας…” ἐνοίωσα καὶ εἶδα μὲ τὰ μάτια τῆς ψυχῆς μου νὰ ἁρπάζονται ὅλες οἱ καρδιὲς τῶν ἐκκλησιαζόμενων χριστιανῶν μαζὶ μὲ τὴν δική μου καὶ ὡς ἀστραπὴ νὰ εἰσέρχονται σὲ μία ἀπέραντη ἀνοιχτὴ οὐράνια ἀγκαλιὰ τοῦ Θεοῦ.
Μὰ ἦταν τόσο ἀνοιχτὴ αὐτὴ ἡ ἀγκαλιὰ τοῦ Θεοῦ Πατρός, ὅσο ὅλοι οἱ οὐρανοὶ τῶν οὐρανῶν μαζὶ καὶ πιὸ πλατειά…καὶ ὅσο ἀνήρχοντο κατὰ ἑκατομμύρια οἱ καρδιὲς τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν τόσο καὶ πιὸ πολὺ πλάταινε καὶ ἄνοιγε αὐτὴ ἡ ἄπειρη σὲ ἄνοιγμα ἀγκαλιὰ τοῦ Θεοῦ…καὶ τότε ἐνοίωσα; βίωσα; κατάλαβα; δὲν ξέρω.
Ἦρθε ὅμως στὴ ψυχή μου κάτι, ποῦ εἶχα ξεχάσει “καὶ τοῦτο μόνον καταληπτὸν ἡ ἀκαταληψία αὐτοῦ…” καὶ δὲν χόρταινα νὰ τὸ ἀπολαμβάνω μέχρις ὅτου συνῆλθα στὸν Καθαγιασμὸ τῶν Τιμίων Δώρων.
Ἀλήθεια! Ποιὸς ἤμουν ἐγὼ ὁ χωριάτης παπάς, ποῦ ὁ Θεὸς καταδέχτηκε νὰ μοῦ λύση τὴν ἀπορία τῆς ψυχῆς μου;
Ἀπὸ τότε φροντίζω, ὅσο μπορῶ, γιατί εἶμαι ἁμαρτωλός, νὰ μὴ βγῶ ἂπ’ αὐτὴ τὴν ἀσύνορη ἀγκαλιὰ τοῦ Θεοῦ Πατρὸς καὶ νὰ πεθάνω μέσα σὲ αὐτήν!!!! Ὃ Θεὸς ἂς μὲ συγχώρεση»!!!
Γιὰ τὸ ἄπειρο καὶ φοβερὸ μεγαλεῖο του Θεοῦ ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων μᾶς λέγει:
Ὃ Θεὸς εἶναι τέλειος ἐν τῷ βλέπειν.
Τέλειος ἐν τῷ δύνασθαι.
Τέλειος ἐν μεγέθει.
Τέλειος ἐν προγνώσει.
Τέλειος ἐν ἀγαθωσύνη.
Τέλειος ἐν δικαιοσύνη.
Τέλειος ἐν φιλανθρωπία.
π. Στέφανος Αναγνωστόπουλος
”Γνώσις και βίωμα της Ορθοδόξου πίστεως ”
