Διηγοῦνται, πώς κάποιος χριστιανός εἶχε στό σπίτι του καί χρησιμοποιοῦσε, γιά τήν ἀτομική του χρήση, ἕνα ποτήρι μέ σπασμένο τό πόδι του, πού μέ κανένα τρόπο δέν μποροῦσε νά σταθεῖ καί ἤτανε ὑποχρεωμένος πάντοτε νά τό κρατάει στό χέρι του.
Ὅταν τόν ρωτοῦσαν γιατί τό ἔκανε αὐτό, ἐνῶ ὑπῆρχαν καί ἄλλα ποτήρια, ἀπαντοῦσε πώς αὐτό τοῦ χρειαζόταν νά τοῦ θυμίζει πώς μόνος του ἤτανε ἀδύνατο νά σταθεῖ στήν πνευματική θέση πού ὁ Θεός εἶχε ἑτοιμάσει γι’ αὐτόν καί πώς ἔπρεπε νά ἔχει διαρκῶς τή συναίσθηση πώς, ὅπως αὐτός κρατοῦσε τό ποτήρι στά χέρια του, ἔτσι καί ὁ Θεός τόν κρατοῦσε διαρκῶς στά χέρια Του, γιατί μονάχος του δέν μποροῦσε νά σταθεῖ.
Πάντοτε ὁ Θεός χρησιμοποιεῖ αὐτούς πού φαίνονται πολύ μικροί στά μάτια τους. Αὐτοί διαθέτουν περισσότερο χῶρο γιά νά ἐργασθεῖ ὁ Θεός.
Οἱ “πτωχοί τῷ πνεύματι” τοῦ κόσμου τούτου, θά εἶναι ἑκατομμυριοῦχοι στήν αἰωνιότητα.
Τό μυστικό τῆς πνευματικῆς δύναμης εἶναι νά ὁμολογεῖς τήν ἀδυναμία σου.
Αὐτοί πού μέ χαρά ἐμπιστεύονται τά πάντα στά χέρια τοῦ Θεοῦ, βλέπουν τό χέρι τοῦ Θεοῦ σέ ὅλα τά πράγματα τῆς ζωῆς.
Εἶναι μεγάλο δῶρο, θεϊκό, νά ἔχει ὁ ἄνθρωπος συναίσθηση μέ ταπείνωση τοῦ πόσο ἐξαρτημένος ἀπόλυτα εἶναι ἀπό τό Θεό καί νά μήν κάνει βῆμα, χωρίς τέλεια πίστη στό πρόσωπό Του, μέ τό θέλημά Του πάντοτε πάνω ἀπ’ ὅλα καί νά λέει:
“Κύριέ μου, εἶμαι ἕνα κουτσό ποτήρι, ὅμως στά χέρια Σου τά δοξασμένα μπορῶ κι ἐγώ νά ἀναφωνήσω “τά πάντα δύναμαι διά τοῦ ἐνδυναμοῦντος μέ Χριστοῦ”. Μή μέ ἀφήσεις ἀπό κοντά Σου νά φύγω μακριά!”
ΠΗΓΗ : “ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΚΑΙ ΜΑΡΤΥΡΙΑ”, ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΚΑΙ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΩΝ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ, ΕΤΟΣ ΛΓ΄, ΠΕΡΙΟΔΟΣ Γ΄, ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ – ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2014, ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 392, σ. 38.
