Τοιχογραφία, Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου.
Η ψαλμωδία του Τρισαγίου ύμνου από τους δύο χορούς και από τους λειτουργούς εντός του Αγίου βήματος, σημαίνει τη συμφωνία και την ένωση αγγέλων και ανθρώπων, γι΄ αυτό και ψάλλεται εντός του Ιερού από τους κληρικούς και έξω αυτού από τους χορούς, αφού μία είναι η Εκκλησία που δημιουργήθηκε από τον Χριστό.
Στους χρόνους του Αγίου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Πρόκλου, του επιφανέστερου μαθητού του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου, ιστορεί ο Θεοφάνης στο Χρονικό του, γίνονταν μεγάλοι σεισμοί στην Κωνσταντινούπολη επί τέσσερις μήνες.
Η Βασιλεύουσα άδειασε.
Αφού από τον τρόμο για την ζωή τους, οι άνθρωποι κατευθύνθηκαν έξω από τα τείχη της, στη τοποθεσία που καλούνταν κάμπος, και εκεί μετά του Πατριάρχου και των λοιπών κληρικών προσεύχονταν με δάκρυα, λέγοντας το Κύριε Ελέησον.
Αίφνης, μίαν ημέρα, περί την τρίτη ώρα, συνέβη να αρθεί – υπό Θείας δυνάμεως – στον αέρα ένας νεανίσκος, και να ακούσει Θεία φωνή να τον παρακινεί να αναγγείλει στον Πατριάρχη ότι πρέπει να ψάλλουν τον Τρισάγιο Ύμνο – Άγιος ο Θεός, Άγιος Ισχυρός, Άγιος Αθάνατος ελέησον ημάς – και τίποτε άλλο. Ευθύς, ο Πατριάρχης Πρόκλος, επέτρεψε και στον λαό να ψάλλει τον Τρισάγιο ύμνο και αμέσως θαυματουργικά σταμάτησαν οι σεισμοί.
Η δε μακαρία Αυτοκράτειρα Αγία Πουλχερία (5ος μ.Χ. αιών), και ο αδελφός της, έκτοτε θέσπισαν να ψάλλεται ο Τρισάγιος ύμνος «κατά πάσα την Οικουμένην». Από τότε ψάλλεται ο Τρισάγιος ύμνος κάθε ημέρα σε όλες τις Εκκλησίες και σε κάθε ακολουθία.
ΠΗΓΗ : ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΟΥΛΓΑΡΙ, ΙΕΡΑ ΚΑΤΗΧΗΣΙΣ, ΕΝΕΤΙΗΣΙΝ ΑΧΠΑ΄ (1681), σσ. 99 – 100.