Ζούσε στην περιοχή της Αθήνας στο Κολωνό μια ευσεβής γυναίκα, σε ένα νεοκλασικό σπίτι όπου σε ένα από τα δωμάτια της είχε φτιάξει ένα προσευχητάριο. Σε αυτό κάθε μέρα προσευχόταν και έκανε άσκηση.
Είχε και μια μεγάλη εικόνα του Αγίου Νεκταρίου όπου τον αγαπούσε πολύ και προσεύχονταν πάντα θερμά στον Άγιο. Σε κάποια περίοδο της ζωής της και μετά από κάποιο προβληματισμό της δημιουργήθηκε το ερώτημα πως Αγίασε ο Άγιος Νεκτάριος.
Άρχισε λοιπόν να κάνει έντονα προσευχή επί πολλές μέρες να της λυθεί αυτή η απορία. Μετά από λίγο καιρό ο Άγιος της εμφανίστηκε, στην γυναίκα, και ταυτόχρονα μπροστά της άνοιξε ο τοίχος του δωματίου όπου φάνηκε μια πεδιάδα. Και της λέει ο Άγιος:
– Ελάτε ακολουθείστε με στην πεδιάδα!
Άρχισαν λοιπόν να περπατούν στην πεδιάδα αυτή και οι δύο, αλλά ήταν χωρίς παπούτσια ξυπόλητοι, στην αρχή περπατούσαν και μετά άρχισαν να τρέχουν, όσο προχωράγανε η πεδιάδα γέμιζε αγκάθια τσουκνίδες κλπ.
Τα πόδια της άρχισαν να πονάνε και να βγάζουν αίμα διότι τα αγκάθια την τσιμπούσαν.
Ο Άγιος Νεκτάριος όμως συνέχιζε κανονικά με θάρρος και πίστη την γρήγορη πορεία. Μετά από λίγο έφτασαν σε ένα μεγάλο συρματόπλεγμα που έκλεινε το δρόμο τους. Υπήρχε μόνο μια μικρή τρύπα μπροστά τους που δύσκολα μπορούσε να περάσει, ούτε καν ένα μικρό παιδί.
Όμως ο Άγιος έσκυψε γρήγορα και πολύ εύκολα πέρασε μέσα από το μικρό αυτό χώρισμα και βρέθηκε στην άλλη μεριά του συρματοπλέγματος. Έκανε λοιπόν με την κίνηση του χεριού του να τον ακολουθήσει, να περάσει μέσα από το μικρό αυτό πορτάκι, και να τον ακολουθήσει.
Όμως η κυρία Βασιλική δεν μπόρεσε να το κάνει όσο και αν προσπάθησε. Ο Άγιος τότε συνέχισε δείχνοντάς της, ότι ο μόνος τρόπος που οδηγεί στην αγιότητα είναι η βαθειά ταπείνωση…
Άγιος Νεκτάριος Αιγίνης
