Οι άγιοι είναι οι φίλοι Χριστού. Είναι εκείνοι που πήραν στα σοβαρά στη ζωή τους τη διδασκαλία του ευαγγελίου και την έκαναν πράξη στην καθημερινότητα τους. Χωρίς καμία διάθεση προβολής και κοινωνικής καταξίωσης.
Ίσως το εντελώς αντίθετο. Μακριά από δημοσιότητα, πολυλογίες, αργολογίες και κάθε τι που θα μπορούσε να τους απομακρύνει από την πηγή του προσωπικού τους φωτισμού που ήταν ο Χριστός.
Η αγιότητα δεν έχει ανάγκη της θεσμικής κατοχύρωσης. Αυτή υπάρχει για την αποτροπή ανεξέλεγκτων καταστάσεων στο σώμα της Εκκλησίας. Η συνείδηση του πληρώματος της Εκκλησίας δίνει την αξία στο πρόσωπο εκείνο που αποδεικνύει πως το Ευαγγέλιο δεν είναι απλά ένα κείμενο μια θρησκευτικής ηθικής αλλά η ίδια η συνέχεια και η μίμηση της ζωής του Χριστού.
Κι έρχεται η στιγμή που συμβαίνει μια αγιοκατάταξη. Είναι η τοπική Εκκλησία εκείνη που έχει την κύρια ευθύνη της προαγωγής του βίου και των όσων δείχνουν την αγιότητα του προσώπου.
Κι εδώ ξεκινάει μια μεγάλη κουβέντα που περισσότερο έχει να κάνει με ορολογίες κοσμικές και λιγότερο ευαγγελικές. Ίσως ακόμη και αυτοί οι σύγχρονοι άγιοι αν μπορούσαν να μιλήσουν θα έλεγαν πως ποτέ δεν φαντάστηκαν πως θα καταντήσουν κομμάτι ενός θρησκευτικού μάρκετινγκ.
Έχω πάντοτε στο μυαλό μου ένα πολύ συγκεκριμένο παράδειγμα, αυτό της γερόντισσας Γαβριηλίας. Υπήρξε μια γυναίκα που αφιέρωσε τη ζωή της στο να απαλύνει τον ανθρώπινο πόνο , χωρίς ποτέ να την σταματήσει το χρώμα, η θρησκεία ή οτιδήποτε άλλο.
Έφυγε σε ηλικία 50 χρονών από την Ελλάδα για να φτάσει στην άλλη άκρη του κόσμου, με μοναδική περιουσία της τα ελάχιστα πράγματα που χώρεσαν σε μια πλαστική σακούλα. Τα χέρια της αποτέλεσαν βάλσαμο για τον πόνο των χανσεανικών. Μέχρι που γύρισε στη Λέρο για να τελειώσει τη ζωή της ως μοναχή.
Tί είναι αυτό που στερεί την προοπτική της αγιοκατάταξης της γερόντισσας Γαβριηλίας;
Πολύ απλά δεν ήταν η κλασσική Ορθόδοξη φιγούρα και φυσικά δεν την ανέλαβαν πρόσωπα που ήξεραν να χειρίζονται σωστά το δημόσιο προφίλ ενός αγίου. Καμία προφητεία, κανένας φούρνος με στάχτες, κανένα κουρελιασμένο ράσο και άλλα παρόμοια που ιδιαίτερα γοητεύουν ένα μεγάλο κομμάτι του πληρώματος της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Στις μέρες μας έχουμε μια ιδιαίτερη ικανότητα ό,τι όμορφο να το καταστρέφουμε. Κάπως έτσι σσυμβαίνει και με όλο αυτό το πανηγύρι των άπειρων δημοσιεύσεων για τον όσιο Ιάκωβο Τσαλίκη τώρα και χθες για τον όσιο Πορφύριο, και προχθές για τον όσιο Παίσιο ή την οσία Σοφία της Κλεισσούρας.
Ίχνος πραγματικού σεβασμού τόσο στη μνήμη , όσο και στην αγιότητα τους. Φωτογραφίες δίπλα στους τάφους τους, παραμύθια και ιστοριούλες για πράγματα ανούσια περί του πραγματικού αγώνα τους για να ζήσουν εν Χριστώ.
Κι όλα αυτά τρανή απόδειξη της δικής μας παρακμής που έχει απόλυτη την ανάγκη να κουρελιάζει την προσωπικότητα των φίλων του Χριστού έτσι απλά και μόνο για να περνάμε την ώρα μας ευχάριστα εντός και εκτός των soial media…