Πόσο χυδαίο είναι να κατηγορείται η Εκκλησία ως πολέμια του έρωτα.
Αυτό γίνεται απ΄ αυτούς που έχουνε μπερδέψει τον έρωτα με την σεξομανία. Γίνεται απ’αυτούς που προτιμούν τις καμπύλες του σώματος απ’ τα μάτια, την “ανταλλαγή υγρών” από την κοινωνία προσώπων, την σαρκική πύρωση από το εσωτερικό σκίρτημα της καρδιάς.
Κατηγορούν την Εκκλησία οι σεξομανείς.
Σε μια κοινωνία που θεοποίησε τις ηδονές -με κορυφαία την σαρκική ηδονή- έρχεται η Εκκλησία και με στεναρή φωνή μας λέγει: ερωτευτείτε γιατί χανόμαστε!
Κι άλλη μια φορά θα σκανδαλιστούν πολλοί παρθένοι με χυδαία μυαλά με τα παραπάνω λόγια. Μα ο έρωτας -ως έννοια και οντολογικό γεγονός- πάντα θα είναι παρεξηγημένος.
Τόσο παρεξηγημένος όσο το να αγκαλιάσει ένας ιερέας μια κοπέλα ή ένα παλικάρι και να την/τον φιλήσει σταυρωτά. Το σκάνδαλο αμέσως θα γεννηθεί στις καρδιές εκείνες που κάθε άγγιγμα είναι πονηρό και κάθε φιλί εμπαθή.
Εάν υπάρχει λοιπόν ένας χώρος όπου ο έρωτας δεν έχει αλλοτριωθεί, αλλά διαφυλάττει το κάλλος του δεν είναι οι καρδιές των ηθικιστών που αυτοαναγνωρίζονται ως “άνθρωποι της Εκκλησίας” αλλά είναι η ίδια η Εκκλησία, ο τόπος δηλαδή όπου ο έρωτας δεν σταματά στην φθορά των συναισθημάτων ή των γεννετήσιων ορμών, ούτε δαιμονοποιείται, αλλά γεννά ποίηση στις καρδιές των ερωτοχτυπημένων και τραγούδια σταυροαναστάσιμα.
Τι τραγικό να φοβάσαι το έρωτα. Τι τραγικό να νομίζεις ότι το να ερωτευτείς είναι αμαρτία!
Τι φοβερό να θεωρείς τον έρωτα ως κάτι το απαγορευμένο!
Μα ταπεινά θα σου πω κι εγώ: Να ερωτεύεσαι. Διότι μόνο τότε μπορεί να σωθείς.
Στις καρδιές των ερωτευμένων πάντα υπάρχει χώρος για τον Χριστό. Γιατί μόνο στις ερωτευμένες καρδιές υπάρχει χώρος για ποίηση, για σταυρό, για τον άλλον. Σ’αυτές τις καρδιές μπορεί να καρποφορήσει ο Λόγος της Αλήθειας, σ’αυτές τις καρδιές μπορεί να γεννηθεί η αγάπη.
Μόνο οι ερωτευμένοι είναι έτοιμοι να ζήσουνε ακόμα και στη κόλαση αρκεί να βρίσκονται μαζί με τον άλλον· και δεν υπάρχει πιο ιερό και θεομίμητο απ’αυτό.