Σπουδαιοτάτη οδός διά την εξεύρεσην του καθήκοντος είναι η μελέτη των θεοπνεύστων Γραφών.
Διότι εις αυτάς ευρίσκονται οι εντολαί διά τα καλάς πράξεις, αλλά και οι βίοι των μακαρίων και αγίων ανδρών, οι οποίοι μας έχουν παραδοθή ανάγλυφοι και σαν άλλα πρότυπα έμψυχων εικόνων της κατά Θεόν ζωής και πολιτείας ευρίσκονται εμπρός μας, διά να τους μιμούμεθα με τα αγαθά έργα.
Και λοιπόν εις ο,τι δήποτε καθένας αισθάνεται ότι υστερεί και ασθενεί , με το να ενδιατρίβη εις το κατάλληλον της Γραφής μέρος θα ευρίσκη το ανάλογος φάρμακον διά την αρρώστιαν του και θα το λαμβάνη ωσάν από κοινόν δι’ όλους ιατρείον.
Και εκείνος μεν που αγαπά πολύ την σωφροσύνην, θα αναγιγνώσκη τακτικά την ιστορίαν του σώφρονος Ιωσήφ και από αυτόν θα μανθάνη και θα διδάσκεται ποίαι είναι αι αγναί πράξεις.
Και τούτο διότι θα ευρίσκη ότι ο Ιωσήφ δεν είχε μόνον ισχυράν εγκράτειαν ως προς τας ηδονάς, αλλά ήτο συγχρόνως εκ συνηθείας και εργασίας εις τον εαυτό του σταθερός προς την αρετήν.
Από τον βίον του Ιωβ επίσης θα διδάσκεται την ανδρείαν , ο οποίος, όταν η ζωή του ήλλαξε τελείως και από την ευτυχίαν περιέπεσεν εις δυστυχίαν και από πλούσιος έγινεν πτωχός και από πολύτεκνος έγινε άτεκνος αποτόμως, διέμεινεν ο αυτός και εκράτησεν είς όλας αυτάς τας συμφοράς αδούλωτον το φρόνημα της ψυχής του.
Αλλά και δεν εταράχθη ακόμη, όταν οι φίλοι του που ήλθαν να τον παρηγορήσουν τον εταλαιπώρηαν με τας επεμβάσεις των και έκαμαν ετονώτερους τους πόνους του.
Πάλιν κάποιος άλλος, που θα έθετεν σκοπόν πως θα γίνη συγχρόνως πράος, αλλά και γενναιόκαρδος, έτσι , ώστε τον μεν θυμόν να χρησιμοποιή κατά της αμαρτίας, την δε πραότητα να δείχνη προς τους ανθρώπους, θα εύρη εις την μελέτην των Γραφών τον Δαβίδ να φέρεται με γενναιότητα και ανδρείαν εις τα πολεμικά ανδραγαθήματα, μα είναι πράος όμως και ατάραχος εις την συμπεριφοράν του προς τους εχθρούς.
Τέτοιος ήτο και ο Μωϋσής, ο οποίος εξηγείρετο με μεγάλον θυμόν εναντίον εκείνων, που αμάρταναν εις τον Θεόν, με πραότητα όμως και μεγαλοκαρδίαν υπέφερε τας εναντίον του συκοφαντίας.
Και γενικώτερον εις όλας τα περιστάσεις, όπως οι ζωγράφοι , όταν αντιγράφουν μίαν εικόνα, τακτικά στρέφονται και παρατηρούν το προτότυπον και προσπαθούν να μεταφέρουν τα χαρακτηριστικά εκείνου εις το ιδικόν τους έργον , έτσι πρέπει να κάνη και εκείνος, που έχει ζήλον να καταστήση τον εαυτόν του τέλειον εις τας επί μέρους αρετάς.
Δηλαδή πρέπει να προσέχη τους βίους των αγίων , σαν να ήσαν αγάλματα κινούμενα και που είς την πράξιν διδάσκουν και των οποίων το καλόν παράδειγμα να μιμήται ο ίδιος.
Άπαντα των αγίων Πατέρων –Άπαντα Μ. Βασιλείου, τόμος 12ος , σελ 249-250