Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης
Χθές βράδυ, τήν ὥρα πού πήγαινα στόν ναό γιά τήν ἀγρυπνία, εἶδα σέ μιά ἄκρη ἕναν πατέρα μέ ἕνα παιδάκι σέ ἀναπηρικό καροτσάκι. Πλησίασα, ἀγκάλιασα τόν μικρό καί τόν φίλησα.
«Εἶσαι ἕνας ἄγγελος, τοῦ εἶπα, τό ξέρεις;». Καί στόν πατέρα του εἶπα: «Μεγάλη τιμή γιά σένα νά ὑπηρετῇς ἕναν ἄγγελο. Νά χαίρεστε, γιατί θά πᾶτε καί οἱ δύο στόν Παράδεισο». Ἔλαμψαν ἀπό χαρά τά πρόσωπά τους, γιατί ἔνιωσαν τήν θεϊκή παρηγοριά.
Αὐτοί πού διακονοῦν ἀρρώστους, ἀναπήρους κ.λπ. μέ ἀγάπη καί ὑπομονή, ἄν ἔχουν ἁμαρτίες, σβήνουν τίς ἁμαρτίες τους μέ τήν θυσία πού κάνουν• ἄν δέν ἔχουν ἁμαρτίες, ἁγιάζονται.
Κάποτε μιά γυναῖκα μοῦ διηγήθηκε μερικά γεγονότα ἀπό τήν ζωή της, πολύ θαυμαστά. Ἀπόρησα, γιατί ἦταν καταστάσεις πού συναντοῦμε στούς βίους τῶν Ἁγίων καί αὐτή ἦταν μιά ἁπλή γυναῖκα.
Ὅλη τήν ζωή της, δηλαδή, αὐτή ἡ γυναῖκα τήν πέρασε διακονῶντας ἀρρώστους. Διψοῦσε ὅλα αὐτά τά χρόνια νά μελετήση, νά πάη σέ κάποια ἀγρυπνία, ἀλλά δέν εἶχε χρόνο. Ἐπειδή ὅμως ἦταν δικαιολογημένη, ὁ Θεός στό τέλος τῆς ἔδωσε μαζεμένη τὴν Χάρη Του.
-Γέροντα, μερικοί ἄνθρωποι, ὅταν ἀρρωσταίνουν, ἀποκτοῦν πολλές παραξενιές.
-Ναί, αὐτό συμβαίνει, ἀλλά καί οἱ ὑγιεῖς πρέπει νά δικαιολογοῦν λίγο τήν ἀνησυχία, τήν γκρίνια ἤ τήν ἰδιοτροπία τῶν ἀρρώστων, γιατί αὐτά εἶναι φυσικά στούς ἀρρώστους. Εἰδικά, ὅποιος δέν ἔχει ἀρρωστήσει, δέν μπορεῖ νά καταλάβῃ τόν ἄρρωστο, γιατί δέν ἔχει πονέσει καί ἡ καρδιά του εἶναι λίγο σκληρή.
Ὅσοι ὑπηρετοῦν ἕναν ἄρρωστο, ἕναν κατάκοιτο, χρειάζεται πολύ νά προσέξουν νά μήν τόν κάνουν νά γογγύσῃ. Μπορεῖ νά τόν ὑπηρετοῦν γιά χρόνια, ἄν ὅμως μιά φορά στό τέλος τόν κάνουν νά γογγύσῃ, τά χάνουν ὅλα.
Εἶναι βαρύ νά φύγῃ ἡ ψυχή μέ γογγυσμό ἀπό αὐτόν τόν κόσμο. Ἀλλά καί ἐκείνους μετά ὁ πονηρός θά τούς βασανίζῃ, λεπταίνοντας δήθεν την συνείδησή τους.
-Γέροντα, ὅταν ὑπηρετῇς ἕναν ἄρρωστο, δέν σέ καταβάλλει μόνον ἡ κούραση, ἀλλά καί ἡ στενοχώρια, γιατί βλέπεις ἕναν δικό σου ἄνθρωπο σιγά-σιγά νά σβήνη.
-Ναί, ἀλλά καί ὁ Θεός ὅλους τούς οἰκονομάει! Βλέπεις, ὅταν ἀρρωσταίνη ἕνα μέλος ἀπό τήν οἰκογένεια, ὅλη ἡ οἰκογένεια πονάει. Καί ἄν τυχόν εἶναι ὁ πατέρας καί δέν μπορῇ νά ἐργαστῇ, ὁλόκληρη ἡ οἰκογένεια καί πονάει καί δυστυχεῖ.
Ἔχει τήν ἀγωνία, «θά ζήσει ὁ πατέρας, δέν θά ζήσει;». Βασανίζεται αὐτός, βασανίζονται καί οἱ ἄλλοι. Σβήνει αὐτός, σβήνουν καί οἱ γύρω του. Καί ἡ μητέρα τότε πρέπει νά δουλέψῃ περισσότερο. Νά φροντίσῃ τά παιδιά, νά πάη καί στό νοσοκομεῖο, γιά νά κοιτάξῃ τόν ἄρρωστο.
Θέλω νά πώ, ὅταν κάποιος ἀρρωστήσει ἀπό μιά βαρειά ἀρρώστια, καί ὁ ἴδιος ὑποφέρει, κουράζεται καί θέλει νά πεθάνῃ, ἀλλά καί οἱ δικοί του πού τόν ὑπηρετοῦν, στενοχωριοῦνται, ταλαιπωροῦνται καί κουράζονται.
Καί ὅσο περισσότερο δεμένοι καί ἀγαπημένοι εἶναι, ἐπιτρέπει στό τέλος ὁ Θεός, καί ὁ ἄρρωστος καί αὐτοί πού τόν ὑπηρετοῦν, νά ταλαιπωροῦνται πιό πολύ, νά πονοῦν πιό πολύ, μέχρι νά φθάσουν νά ποῦν: «ἅς τόν πάρῃ ὁ Θεός, γιά νά ξεκουρασθῇ» – ἀλλά γιά νά ξεκουρασθοῦν καί αὐτοί.
Βλέπετε, ὅταν μιά οἰκογένεια εἶναι πολύ ἀγαπημένη, καί οἱ γονεῖς πεθαίνουν στά καλά καθούμενα, χωρίς νά ἀρρωστήσουν, καί δέν ταλαιπωροῦνται οὔτε αὐτοί οὔτε τά παιδιά τους, γιατί χρειάσθηκε νά τούς ὑπηρετήσουν, ὁ πόνος τοῦ χωρισμοῦ γιά τά παιδιά εἶναι πολύ ὀδυνηρός.
-Γέροντα, ὁ ψυχικός παράγων πόσο μπορεῖ νά ἐπηρεάσῃ τήν σωματική ὑγεία;
-Ὅταν κανείς εἶναι ψυχικά καλά, ὁ σωματικός πόνος ἐλαφρώνει. Ὅταν δέν εἶναι καλά ψυχικά, ἡ ἄσχημη ψυχική κατάσταση ἐπιδεινώνει τήν ὑγεία του. Πᾶρε ἕναν καρκινοπαθῆ πού τόν ἔχουν ξεγραμμένο οἱ γιατροί.
Ἄν πιστεύη στόν Θεό καί βρεθῇ σέ μιά χαρούμενη πνευματική ἀτμόσφαιρα, μπορεῖ νά ζήση περισσότερο, ἐνῶ διαφορετικά μπορεῖ νά λειώση ἀπό τήν στενοχώρια του καί νά σβήση μέσα σέ λίγες ἑβδομάδες.
Καμμιά φορά μπορεῖ κάποιος, ἀπό ἰατρικῆς πλευρᾶς, νά εἶναι ὑγιής, οἱ ἐξετάσεις νά μή δείχνουν τίποτε, ἀλλά, ἄν ἔχῃ κάτι πού τόν σακατεύει ψυχικά, τότε νά μήν εἶναι πραγματικά καλά.
Γιατί οἱ περισσότερες ἀρρώστιες ἀπό τήν στενοχώρια ξεκινοῦν. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἔχουν κάποιο εὐαίσθητο σημεῖο. Μία στενοχώρια ἄλλον θά τόν χτυπήση στό στομάχι, ἄλλον στό κεφάλι.
Τό καλύτερο φάρμακο γιά μιά ἀρρώστια εἶναι ἡ πνευματική χαρά, γιατί σκορπάει τήν θεία Χάρη στήν ψυχή. Ἡ πνευματική χαρά ἔχει τήν μεγαλύτερη ἰαματική δύναμη γιά ὅλες τίς ἀρρώστιες. Εἶναι ἡ θεϊκή ἀλοιφή πού ἐπουλώνει τίς πληγές, ἐνῶ ἡ στενοχώρια τίς ἐρεθίζει.
