“Άντρας που δεν έκλαψε μέσα στην αγάπη
κατά βάθος, έμεινε, άνθρωπος μισός.
Μόνο αυτός που μέτρησε τον καημό με δάκρυ
Μόνο αυτός που ξέχασε τι ειν’ εγωισμός
άξιζε για αγάπη”
Μία παλιά αντίληψη, την οποία συχνά οι γονείς μεταφέρουμε στα αγόρια είναι και το ότι “οι άντρες δεν κλαίνε”. Δεν μπορεί να ισχύει μια τέτοια αντίληψη. Το δάκρυ, το κλάμα δείχνει συναίσθημα, δείχνει ευαισθησία, δείχνει ότι μπορούμε να μπούμε στην θέση του άλλου.
Γι’ αυτό και ο Χριστός δάκρυσε μπροστά στο μνήμα του φίλου Του Λαζάρου, αλλά και βλέποντας τον πόνο της Μάρθας και της Μαρίας, καθώς και των Ιουδαίων που Τον περιτριγύριζαν. Αν ο Θεάνθρωπος δακρύζει, δεν είναι δόκιμο εμείς να υποστηρίζουμε ότι τα δάκρυα δεν τιμούν έναν άνδρα.
Τα δάκρυα μπορεί να είναι ακόμη ευχαριστιακά, δοξολογικά, για κάποια ευλογία που μας έχει δώσει ο Θεός, για κάποια επιτυχία, για κάτι όμορφο, για τον ερχομό ενός ανθρώπου στον κόσμο. Μπορεί να είναι δάκρυα μετανοίας και προσευχής και αυτά τότε είναι δωρεά του Θεού.
Υπάρχουν όμως και τα δάκρυα μπροστά σε ήττες και αποτυχίες. Μπροστά στον πόνο και τον θάνατο. Όταν αισθανόμαστε ότι έχουμε χάσει, ότι έχουμε σφάλλει, ότι έχουμε ταπεινωθεί. Τότε τα δάκρυα έχουν έναν χαρακτήρα θυμού προς τον εαυτό μας ή προς τους άλλους και συνοδεύονται συνήθως από μια άρνηση να αποδεχτούμε τα όριά μας, την ανάγκη να είμαστε ταπεινοί.
Υπάρχουν και τα χειριστικά δάκρυα. Αυτά που αποσκοπούν, συνειδητά ή ασυνείδητα στο να ελέγξουν τις σχέσεις και την ζωή μας. Τα χειριστικά δάκρυα τα χρησιμοποιούν τα παιδιά για να λάβουν προνόμια ή αγαθά ή για να δικαιολογηθούν για αποτυχίες στο σχολείο και αλλού.
Ας μη νικιόμαστε από αυτά τα δάκρυα, αλλά να προσπαθούμε να προβληματιστούμε για τους λόγους για τους οποίους τα παιδιά φτάνουν σ’ αυτά τα δάκρυα:τον καταναλωτισμό, την απουσία προσπάθειας στο σχολείο και σε άλλες δραστηριότητες, την τεμπελιά, την παρακοή. Χειριστικά είναι τα δάκρυα στην σχέση άντρα και γυναίκας.
Αυτός που τα χρησιμοποιεί, θέλει στην ουσία να υποτάξει τον άλλο, δείχνοντάς του πόσο υποφέρει εξ αιτίας του και αναγκάζοντάς τον να αλλάξει. Όμως ένας τέτοιος δρόμος δεν μπορεί να μπορεί να είναι αυθεντικός. Αρχικά μπορεί να να κάνει τον άλλο να μαλακώσει.
Αν όμως εκείνος δεν έχει αποφασίσει να δει το πρόβλημα κατάματα, δηλαδή τους χαρακτήρες και των δύο και που καλούνται να συνυπάρξουν και να βρούνε διεξόδους, τότε τα δάκρυα θα κουράσουν και θα είναι αναποτελεσματικά.
Είναι μισός ο άνθρωπος που δεν κλαίει στην αγάπη, που δεν βλέπει τα λάθη του, που δεν βάζει αρχή μετάνοιας, που δεν συνειδητοποιεί τις αδυναμίες του χαρακτήρα του, που δεν αποφασίζει να συνυπάρξει, να συγχωρήσει, να ανεχτεί εν αγάπη.
Τα δάκρυα ας είναι ειλικρινή, ας αποτυπώνουν συναισθήματα. Δεν είναι ντροπή να δακρύζουμε, δεν είναι ωραίο όμως να λειτουργούμε με πονηρία, αξιοποιώντας το ευσυγκίνητο! Αλλιώς όλα γίνονται θέατρο και καμία σχέση δεν θα κρατήσει σ’ αυτή την προοπτική!
Πρωτ. Θεμ. ΜΟΥΡΤΖΑΝΟΥ
