Τρεις φίλοι, αγαπούσαν πολύ την πνευματική εργασία, με αποτέλεσμα να γίνουν και οι τρεις μοναχοί. Απ’ αυτούς, ο πρώτος, διάλεξε γιά μόνιμο έργο του, να ειρηνεύει όσους έχουν διαμάχη μεταξύ τους. Ο δεύτερος διάλεξε γιά έργο του, να επισκέπτεται τους αρρώστους και ο τρίτος έφυγε στην έρημο, για να βρει την πραγματική ησυχία.
Ο πρώτος, μετά από καιρό, κουράσθηκε με τις διαμάχες και τα μαλώματα των ανθρώπων, και κάπως απογοητεύθηκε… Ήλθε λοιπόν και ευρήκε τον φίλο του, που υπηρετούσε τους αρρώστους, μα και αυτός ήταν σχετικά αποκαρδιωμένος με το έργο του…
Αποφάσισαν τότε και οι δύο να πάνε να εύρουν τον ερημίτη.
Όταν τον αντάμωσαν, του διηγήθηκαν τις δυσκολίες τους, και τον παρακάλεσαν να τους πει και αυτός, το τι κατόρθωσε μέσα στην έρημο.
Εκείνος, σιώπησε γιά λίγο, και ύστερα έβαλε νερό μέσα σ’ ένα δοχείο και τους είπε:
«Κοιτάξτε μέσα στο νερό».
Ήταν όμως ακόμη ταραγμένο το νερό και δεν κατάφεραν να δουν τίποτα. Ύστερα από λίγο, τους ξαναλέει:
«Κοιτάξτε πάλι καλά μέσα στο νερό».
Καθώς έσκυψαν, αυτή την φορά, βλέπουν μέσα στο νερό να καθρεφτίζονται τα πρόσωπα τους.
Τους λέει τότε ο ερημίτης:
«Έτσι είναι και εκείνος που ζει ανάμεσα στους ανθρώπους. Είναι συνέχεια ταραγμένος και δεν ηρεμεί, γιά να συγκεντρωθή στον εαυτό του. Όταν όμως ησυχάσει, τότε αρχίζει να γνωρίζει τον εαυτόν του και να διακρίνει τα δικά του πάθη και ελαττώματα»!
