Στη Μονή Κωνσταμονίτου γιορτάζουν τον Άγιο Στέφανο.
Στις Καρυές είναι το κονάκι τους και εκεί το κονάκι τους είναι ο Άγιος Στέφανος.
Ήταν ο αντιπρόσωπος και όλοι οι πατέρες εκεί πέρα και εόρταζε και το βράδυ και κάλεσε και όλους τους επιτρόπους και μετά κατέβηκε κάτω στο μοναστήρι και έγινε αγρυπνία.
Αλλά έτυχε, εκείνο το βράδυ στην αγρυπνία να μην έχουν διάκονο… χωρίς διάκονο καμιά φορά.
Την ώρα που ήρθε να θυμιάσει ο διάκονος ή ο παπάς , βγαίνει από το ιερό ένας διάκονος και θυμιάζει… κατάλαβα λέει είναι ο Άγιος Στέφανος.
Θυμιάζει ένας μεγαλοπρεπής διάκονος… αρχιδιάκονος. Λοιπόν, και γερνούε την εκκλησία από στασίδι σε στασίδι.
Πήγε σε στασίδια που ήταν ένας πατέρας και δεν τον θύμιαζε…
Πήγε σε άλλα άδεια στασίδια και τα θύμιαζε… τα άδεια τα στασίδια!!
Γιατί αυτό;
Διότι αυτός που ήταν μες στο στασίδι, δεν ήταν!
Απουσίαζε από τον λογισμό του! άλλος που δεν ήταν, ήταν στο διακόνημα , και ο λογισμός του ήταν στην εκκλησία!
…η εκκλησία λέει “υπέρ των εν διακονίας όντων”, ήμεθα στο διακόνημα και ήμεθα μέσα!
Αρκεί εκείνη τη στιγμή να λέμε το Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με. Και ήμεθα μεσα στην αγρυπνία… στην εορτή του Αγίου Στεφάνου και οποιουδήποτε άλλου Αγίου.
Για αυτό λοιπόν βλέπεις ότι εκείνη τη στιγμή θυμίαζε τα στασίδια που δεν είχαν ανθρώπους και ήσαν στα διακονήματα… και άλλοι που ήταν εκεί πέρα δεν τους θύμιαζε γιατί το μυαλό τους ήταν αλλού.
Φανταστείτε αυτά τα παραδείγματα ζωντανά παραδείγματα τα είδαμε και τα ζήσαμε και βλέπεις ότι αυτά που να τα δει κανένας… Εδώ στο Άγιον Όρος τα πάντα γίνονται …!
