«Να δέχεσαι την προσφορά της αγάπης»
Ήμουν πάντα επιφυλακτικός την αποδοχή προσφορών, ακόμα και εκ μέρους φίλων, με αποτέλεσμα να τους πληγώνω, άθελα μου. Ο Γέροντας είδε αυτή την αδυναμία μου που, μέσα στην εξιδανίκευση της, έκρυβε στοιχεία εκλεπτυσμένης υπερηφάνειας και θέλησε να την μεταμορφώσει.
Ενώ δεν του είχα κάνει ποτέ λόγο για αυτήν, σε μία συζήτηση μας, μου είπε ξαφνικά: «Ξέρεις, όταν σου προσφέρουν κάτι από αγάπη, εσύ πρέπει να το δέχεσαι».
Ήταν μια άμεση και εύστοχη παρέμβαση του, με την οποία μου ξαναθύμιζε μια ξεχασμένη φράση, που με είχε συγκινήσει στα εφηβικά μου χρόνια : «Ματαιότητα ό,τι παίρνεις από εγωισμό.
Αιωνιότητα, ό,τι αποδέχεσαι με αγάπη, για να δώσεις τη χαρά της αμοιβαιότητας σ’ αυτόν που σου προσφέρει από αγάπη».
«Φιλανθρωπία»
Φίλος των ασκητικών τάσεων επιθυμούσε να κρατήσει για τις ατομικές του ανάγκες ένα μικρό χρηματικό ποσό και τα υπόλοιπα χρήματα, που έβγαζε από την εργασία του, να τα μοιράζει σε ελεημοσύνες, όμως δίσταζε να μένει με τόσα λίγα χρήματα.
Είπε το λογισμό του στο Γέροντα κι εκείνος του απάντησε: «Ευλογημένε, κάθεσαι και ασχολείσαι με τέτοιες λεπτομέρειες! Κράτα για τον εαυτό σου όσα χρήματα θέλεις, και δώσε όλη την προσπάθεια σου στο πώς να αγαπήσεις περισσότερο τον Χριστό κι όλα αυτά τα ζητήματα θα λυθούν μόνα τους».
«Καλοί λογισμοί»
Κάποια μέρα, που ήμασταν μαζί στο αυτοκίνητο φίλου, περνούσαμε έξω από μια κατασκήνωση τσιγγάνων. Τη γνωστή εικόνα της κατασκηνώσεως τους την πλαισίωναν μαγνητόφωνα, που έπαιζαν στη διαπασών λαϊκά τραγούδια της προτιμήσεως των τσιγγάνων.
Ο Γέροντας σιωπούσε, ενώ εγώ, με το λογισμό μου, ταλάνιζα τους ανθρώπους αυτούς, γενικά για το πολιτιστικό τους επίπεδο και ειδικότερα για τις ακουστικές τους επιλογές.
Τότε άκουσα το Γέροντα να διακόπτει τους λογισμούς μου, με τα λόγια: «Οι καημένοι οι τσιγγάνοι, τί να κάνουν, βάζουν τα τραγούδια αυτά, για να παρηγορηθούν από τα βάσανα τους». Εγώ απόρησα.
Αποδέχεται λοιπόν, σκέφθηκα, ο Γέροντας τις μουσικές προτιμήσεις τους;
Κι ο Γέροντας, πάλι «γνούς τους διαλογισμούς μου», είπε: «Δεν λέω βέβαια ότι είναι καλά αυτά τα τραγούδια».
«Ο Θεός δεν τιμωρεί»
Ο Γέροντας ζούσε την αγάπη της Καινής Διαθήκης και με το κριτήριο της αγάπης αυτής τα αξιολογούσε όλα.
Κάποτε του μιλούσα για την ηθική κρίση της εποχής μας, η οποία, με τα εκπληκτικά οπτικοακουστικά μέσα τηλεπικοινωνίας, έχει πάρει τη μορφή παγκόσμιας επιδημίας δαιμονικής αποστασίας, που δεν έχει προηγούμενο στην ιστορία, από πλευράς εκτάσεως και βάθους της.
Ο Γέροντας συμφωνούσε λυπημένος και δε μιλούσε.
Μόλις όμως του είπα, ότι φοβούμαι, πώς ο Θεός θα επιτρέψει σκληρότατες τιμωρίες για να συνετισθούμε, αντέδρασε με τα λόγια: «Όχι, ο Θεός δεν τιμωρεί, ο άνθρωπος αυτοτιμωρείται, απομακρυνόμενος από τον Θεό.
Είναι, ας πούμε: Εδώ νερό, εκεί φωτιά. Είμαι ελεύθερος να διαλέξω. Βάζω το χέρι μου στο νερό, δροσίζομαι, το βάζω στη φωτιά, καίγομαι».
Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, σελ.64-66