ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ Ο ΝΕΟΣ ΔΡΟΜΟΣ
Τόσα φιλότιμα παιδιά μας δίδουν κουράγιο για το νέο δρόμο ελπίδος
Τα παιδιά του τόπου μας είναι και δικά μας παιδιά. Τέκνα κάποτε των απερισκεπτών επιλογών διαφόρων επιτηδείων που ήθελαν την εκπαίδευσή μας άψυχή μακράν της παραδόσεως και του πλούτου της διαχρονικής ελληνικής γλώσσας.
Τέκνα των κομματικών παραρτημάτων στα σκολειά μας. Τέκνα της απουσίας των γονέων από το σπίτι. Τέκνα μιας ολόκληρής βιομηχανίας κερδοσκοπίας εις βάρος των νέων.
Μόνα στις φτωχογειτονιές στη μάχη της επιβίωσης. Να προσπαθούν να κρατηθούν από κάπου….
Έλεγε για τα παιδια των καιρών μας ο όσιος Πορφύριος: «Εκείνο που σώζει και φτιάχνει καλά παιδιά είναι η ζωή των γονέων μέσα στο σπίτι, οι γονείς πρέπει να δοθούνε στην αγάπη του Θεού. Πρέπει να γίνουν άγιοι κοντά στα παιδιά με την πραότητά τους, την υπομονή τους, την αγάπη τους. Να βάζουνε κάθε μέρα νέα σειρά, νέα διάθεση, ενθουσιασμό κι αγάπη στα παιδιά. Και η χαρά που θα τους έλθει, η αγιοσύνη που θα τους έχει επισκεφθεί, θα εξακοντίσει στα παιδιά τη χάρι.
»Για την κακή συμπεριφορά των παιδιών φταίνε γενικά οι γονείς. Δεν τα σώζουν ούτε οι συμβουλές, ούτε η πειθαρχία, ούτε η αυστηρότητα. Αν δεν αγιάζονται οι γονείς, αν δεν αγωνίζονται, κάνουν μεγάλα λάθη και μεταδίδουν το κακό που έχουν μέσα τους. Αν οι γονείς δε ζουν ζωή αγία, αν δεν μιλούν με αγάπη, ο διάβολος ταλαιπωρεί τους γονείς με τις αντιδράσεις των παιδιών. Η αγάπη, η ομοψυχία, η καλή συνεννόηση των γονέων είναι ό,τι πρέπει για τα παιδιά. Μεγάλη ασφάλεια και σιγουριά»
Είναι αλήθεια πως υπάρχουν πολλά παιδια φιλότιμα έστω και στις δυσκολίες της εφηβείας. Μα υπάρχουν και οι χαλαστάδες. Εσείς που θα τους πάρετε στο κατόπιν γιατι άτσαλα έστω δεν έχουν αρνηθεί την παράδοσή τους, τους ήρωες της, τους Αγίους της. Χορεύουν τους χορούς της. Τραγουδούν τις φωνές της.
Όσο κι αν μόχθησαν κάποιοι και κάποιες γνωστοί άγνωστοι καλά βολεμένοι μηδέποτε στρυμωγμένοι έχουν κουράγιο να ψάχνουν την αλήθεια με τα λάθη έστω και τα πάθη τους. Να αγαπούν τον Γρηγόρη να διαβάζουν συλλαβιστά έστω τον Μιχάλη Πασιαρδή.
Να μένουν θαμπωμένοι από εκείνο το λόγο του Μάτση” Ου περι χρημάτων τον αγώναν ποιούμεθα” Ενώ γύρω πανάκριβα πολυτελή αυτοκίνητα τους προσπερνούν ενώ τρέχουν αυτά με τις μικρες μοτοσυκλέττες να σας διανέμουν το φαγητό.
Ως γονείς ας τα στηρίξουμε με τη σύνεση και τη διάκριση μας. Ορθά σημείωνε ο σοφός Μωυσής Αγιορείτης ως διδαχή στους συγχρόνους γονείς’’ Έχουν ανάγκη οι γονείς από την ισορροπία της ταπεινώσεως, της απλότητάς, του μέτρου, της διακρίσεως. Η μεγάλη πίεση, ακόμη και για το καλό, δεν θα βγει σε καλό.
Συχνές εκφράσεις: «Παιδί μου, να είσαι πάντα πρώτος», «ποτέ να μη μας ντροπιάσεις, παιδάκι μου», «ν’ αποκτήσεις αύριο ένα καλό όνομα στην κοινωνία» φαίνονται καλές αλλά δεν είναι καλές.
Δεν έχουν τόσο ανωτερότητα υγιή, αρχοντιά ελευθερίας κι αξιοπρέπεια ευγενή, αλλά ισχυρογνωμοσύνη, μεγάλη αυτοπεποίθηση, μεγάλη ιδέα εγωισμού. Καταπιεσμένα τα παιδιά, αντιδρούν κουρασμένα κι αγανακτισμένα και τα κλωτσούν όλα πέρα.
Υπάρχει αγάπη κι αγάπη. Αγάπη ιερή, αγία, θυσιαστική, ταπεινή. Αγάπη νοσηρή, συναισθηματική, εγωιστική, αποκλειστική, ζηλόφθονη. Όσο η αγάπη των γονέων προς τα παιδιά θα είναι παθολογική, υπερβολική, θα κάνει τα παιδιά εξαρτήματα, ελατήρια των γονέων, που θα μπερδεύει τη συμπεριφορά τους και θα κάνει τη στάση τους αρνητική.
Μη ζαλίζουμε τα παιδιά με την πολυλογία, όλο τα ίδια και τα ίδια, και τα κουράζουμε. Ας λέμε πιο λίγα κι ας κάνουμε πιο πολλά. Θα τα βοηθήσουμε καλύτερα με το παράδειγμά μας και την προσευχή μας. Η προσευχή θα μιλήσει κατευθείαν στην καρδιά τους. Θα τους μιλήσει ο Θεός και θα μας μιλήσουν ύστερα στοργικά, μετανοιωμένα, ταπεινά.’’
Τόσα φιλότιμα παιδιά μας χαιρετούν στους δρόμους. Μας δίδουν κουράγιο καθώς πολύ ανησυχούν οι επηρμένοι τα πάντα γνωρίζωντες που δεν ακούν τους γνωστούς υλοτόμους του ριζιμιού και των αγκωναριών του τόπου….
Και αγωνίζονται και εργάζονται φιλότιμα σε δύσκολους καιρούς διδάσκοντας εμάς τους γονεις και διδασκάλους πως η μάχη δεν χάθηκε έστω και μέσα στις καταιγίδες
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΕΓΕΙΩΤΗΣ