Ο Φαρισαίος έκανε προσευχή πολύ περισσότερη από τον Τελώνη κι έλεγε:
«Νηστεύω, ….» κ.λ.π. και δεν είμαι σαν τούτον εδώ τον Τελώνη, τον άδικο, ο οποίος κάνει τόσα …
Ο μεν Φαρισαίος ήταν δίκαιος, διότι έκανε πράξεις εξωτερικά βέβαια καλές, έκανε προσευχές στα σταυροδρόμια, έκανε για το θεαθηναι ελεημοσύνη, και νόμιζε ότι κατά τη συνείδηση του ότι ήταν πολύ εντάξει.
Ο Τελώνης δεν έκανε πολλή προσευχή.Τι έλεγε; «Ιλασθητι μοι, Κύριε, τω αμαρτωλώ».
Δεν είπε πολλά πράγματα, αλλά τι είχε η προσευχή του; Είχε κάτι το ιδιαίτερο. Ποιο ήταν αυτό; Η αναγνώριση ότι πράγματι ήταν αμαρτωλός.
Το παράδειγμα αυτό του Τελώνου μας δίνει το δίδαγμα, μας φωτίζει το δρόμο, μας δίνει την ευκαιρία να σκεφθούμε, να δούμε πως ακούγεται η προσευχή του προσευχόμενου.
Όταν προσευχηθηκαμε και ο νους μας γύρισε όλο τον κόσμο και δεν καταλάβαμε καν τι είπαμε, νιώσαμε καμία αλλοίωση μέσα μας; Νιώσαμε ξηρασία, σαν να μην κάναμε προσευχή. Αυτή είναι η απάντηση που πήραμε.
Όταν όμως σαν τον τελώνη κι εμείς έτσι προσευχωμεθα, με δάκρυα, με ταπείνωση, με αυτογνωσία, να πιστεύουμε ότι οι προσευχές μας θα τύχουν απαντήσεως.
Γέροντος Εφραίμ Φιλοθεΐτου