Ἡ ἐκδίκηση εἶναι ἄρνηση τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν πλησίον. Γιὰ τοὺς Χριστιανοὺς ὁ Κύριος εἶπε, ὅτι ὀφείλουν ν’ ἀγαποῦν ὅλους καὶ αὐτοὺς ἀκόμη τοὺς ἐχθροὺς καὶ ἑπομένως νὰ μὴν ζητοῦν ἐκδίκηση ἐναντίον τους.
Μὲ τὴν ἐκδίκηση ἀναλαμβάνει ὁ ἴδιος ὁ παθῶν νὰ τιμωρήσει τὸν ἔνοχο.
Ἑπομένως φανερώνει, ὅτι δὲν πιστεύει σὲ Θεὸ καὶ Θεία δικαιοσύνη, ἡ ὁποία ἀργὰ ἢ γρήγορα ἀποδίδει στὸν καθένα κατὰ τὰ ἔργα του.
Δὲν ἐμπιστεύεται, οὔτε στὴν ἀνθρώπινη δικαιοσύνη, ποὺ ἐπεμβαίνει γιὰ νὰ τιμωρήσει τὸ ἔγκλημα καὶ τὴν ἀδικία.
Γίνεται ὁ ἴδιος κατήγορος καὶ δικαστής καὶ ἐκτελεστικὴ ἐξουσία, ὄχι γιὰ νὰ σωφρονίσει καὶ διορθώσει τὸν ἔνοχο, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἱκανοποιήσει τὸ πάθος τῆς ἔχθρας καὶ τοῦ μίσους, ποὺ βράζει στὴν ψυχή του.
Γιὰ ὅλα αὐτὰ εἶναι φυσικό, ὅτι ὅποιος παίρνει μόνος του τὴν ἐκδίκηση, θὰ λάβει ἐκδίκηση ἀπὸ τὸν Θεό.
Καὶ ἐὰν ἔχει ἄλλα ἁμαρτήματα, θὰ ἐπιβαρύνεται πάντοτε μὲ αὐτὰ καὶ δὲν θὰ συγχωρηθεῖ ποτέ.
Μισθὸς τῆς κακίας του θὰ εἶναι ἡ αίώνιος καταδίκη.
Είπέ Γέρων!
π.Α.Φ