Δημήτριος Παναγόπουλος
Και ενώ ο άνθρωπος όλα τα πιστεύει με καταπληκτική αφέλεια…
Πιστεύει για παράδειγμα, ότι το νερό που πίνει στη βρύση δεν είναι δηλητηριασμένο, ώστε το πίνει χωρίς να το εξετάσει μικροβιολογικά…
Πιστεύει και πίνει…
Πιστεύει και τρώει…
Πιστεύει και παίρνει το φάρμακο…
Πιστεύει στον ιατρό και χειρουργείται…
Πιστεύει στο αεροπλάνο και επιβιβάζεται…
Πιστεύει, ότι αυτό που θα σπείρει, σε λίγο καιρό θα το θερίσει…
Πιστεύει στο δάσκαλο ότι β και α κάνουν βα…
Πιστεύει στα πάντα και προχωρεί!…
… Όταν όμως φτάσει στο θέμα της πίστεως στο Χριστό, εκεί λέει:
Α, αυτό άστο δεν Τον πιστεύω, αυτά είναι παραμύθια… αυτά είναι για τους αφελείς ανθρώπους!
Διάβασε άπιστε άνθρωπε τον σοφό Σολομώντα, που σε ρωτάει:
Πες μου άνθρωπε, πώς διαμορφώνονται τα οστά του εμβρύου, στα κοιλιά της μάνας; Και δεν είναι μόνο ότι διαμορφώνονται τα οστά, αλλά και μερίζονται και συναρμολογούνται, κατά αναλογία της εργασίας και της διακονίας που πρόκειται να προσφέρουν. Ποιός τα κόλλησε, ποιός τα έβαλε;
Ποιός σε έφτιαξε την καρδιά σου και την έβαλε μπρος;
Ποιός σου έφτιαξε τους πνεύμονες και ποιός σου έβαλε το αίμα μέσα στις φλέβες σου;
Ποιός σου έβαλε φατνίο και σου χάραξε τα δόντια; Ποιός;
Πώς η μάνα σου τρώει και πίνει και βγάζει γάλα, μόνο την περιόδο του θηλασμού; Πώς γίνεται;…
Κόκκαλο! Τίποτα, ουδεμία απάντηση και καμμία εξήγηση…
Δεν τον αφήνει ο διάβολος να τα φιλοσοφήσει όλα αυτά… δεν τον αφήνει να πιστέψει στον Χριστό, τη στιγμή που όλη η ζωή του είναι μια διαρκής πίστη, εκτός από την πίστη στο Χριστό. Δεν τον αφήνει ο εγωισμός του…