Βλέποντας κανείς τον Γέροντα να έχει φθάσει σε υψηλά μέτρα αρετής, δεν μπορούσε να φαντασθεί τον μαρτυρικό δρόμο που είχε διανύσει, μέχρι να γίνει δοχείο του Αγίου Πνεύματος…
Οι ομολογίες του είναι αποκαλυπτικές: «Ο αγώνας κατά των παθών είναι οδυνηρός και χρειάζεται αιματηρή προσευχή. Διάβασα κάποτε ότι ένας μοναχός είχε πειρασμό τριάντα χρόνια. Πω! πω! λέω, τριάντα χρόνια! Ε!
Ήλθα στο Μοναστήρι και βασανίσθηκα περισσότερα χρόνια από εκείνον, παρακαλώ… Κι όταν λέμε πειρασμό, εννοούμε σκληρή δοκιμασία, βαρύτατο αγώνα. Όλη μου την ζωή πάλεψα σκληρά, για ν” απαλλαγώ των παθών μου. Επάλειψα πενήντα χρόνια!
Ειδικότερα στο Μοναστήρι. Πενήντα χρόνια! Πότε τον ένα, πότε τον άλλο… Α! και σήμερα… ά! και αύριο… πάλι τον ίδιο… πάλι τον ίδιο… Τίποτε! Τελείωσε!… Την άλλη μέρα πάλι… πάλι τον είπα… Είπα να μην ομιλήσω. Και πάλι μίλησα… Άντε πάλι αγώνα από την αρχή και δός του αγώνα!
Γιατί ό ψιθυριστής μας παίρνει συνέχεια από κοντά. Και τί τεχνίτης είναι! Μου κάνει εντύπωση! Ε! τον καμπούρη, λέω, από κοντά έρχεται συνεχώς! Που τα μαζεύει όλα αυτά και τα προσφέρει μπουκέτα;
Μην φοβάσαι, όμως αμέσως περιφρόνηση, στροφή και καταφυγή στον Κύριο!.. Χρόνια τον πολεμούσα κατά μέτωπο. Κι επάνω του… και ά!! Μετά είπα: Για στάσου! Γιατί να τον πολεμώ εγώ και να τρώω και τα μούτρα μου καμία φορά, εδώ που τα λέμε; Δεν είναι καλύτερα να τον πολεμά ο Κύριος; Περιφρόνηση, λοιπόν…
Γι” αυτό σε κάθε επίθεση, σε κάθε προσβολή, τρεχάλα, καταφεύγω στον Κύριο με την ευχή: Κύριε Ιησού Χριστέ… Άφαντος γίνεται εκείνος… μπουχός… Λοιπόν, μην κάθεσαι να τον κουβεντιάζεις. Περιφρόνηση μόνο και στροφή… τρεχάλα στον Θεό. Χρειάζεται αμέσως να φεύγεις από τον παρόν και να ζεις στον ουράνιο χώρο… Εκεί, δεν έχει πρόσβαση ο διάβολος.
Δεν έχει δικαίωμα να πλησίαση…
Αφού ρίξεις, λοιπόν, τον βέλος… τον όνομα του Χριστού… δρόμο με τις γνωστές πτέρυγες… στον χώρο του Θεού…
»Πολλά μέσα δοκίμασα για να βρω τρόπο να απαλλαγώ. Και αυτός είναι ο καλύτερος. Επάλειψα πενήντα χρόνια! Όχι ότι τώρα απηλλάγην… Ο Θεός να με φυλάξη… να με βοηθήση να βγω πέρα και να με ελεήσει! Όχι! Ακόμη ψάχνω να βρω καλύτερο τρόπο ν” αναπαύσω την ψυχή μου».
«Με την περιφρόνηση το βάζει στα πόδια»
Οι τιτάνιοι αγώνες του Γέροντος ήσαν παρόμοιοι με τις πνευματικές μάχες των Οσίων Πατέρων.
Έλεγε ο Μέγας Αντώνιος: «Πάντα γάρ ποιούσιν (οι δαίμονες) και λαλούσι και θορυβούσι και υποκρίνονται και ταράττουσι προς απάτην των ακεραίων. Και κτύπους γούν ποιούσι και γελώσιν αφρόνως και συρίττουσιν αν δεν μην τις αυτοίς προσέχη, λοιπόν κλαίουσι και Θρηνούσιν ως ηττηθέντες».
Πόσο μάς θυμίζουν οι λόγοι του καθηγητού της ερήμου τις εμπειρίες του Παππού! «Πολλοί τσακώνονται στα χέρια με τον διάβολο. Κι εγώ σας έχω ειπεί μερικά γεγονότα από την ζωή μου.
Τί απαίσιος είναι όταν τον ακούσης! Δεν ξέρω εσείς πώς τα περνάτε τον βράδυ… Καμία φορά έχομε από” έξω και τα «ταγκαλάκια» -που λέει και ο πατήρ Παΐσιος.
Τώρα σταμάτησαν να με ενοχλούν! Μου κτυπούσαν κάθε βράδυ στις 2.30 μ.μ Τάκ!-τάκ!-τάκ!, πολύ δυνατά!… ένα γνωστό κτύπημα…
Μια φορά -σας τον λέω τώρα έτσι… για να γελάσετε, αλλά μην με παρεξηγήσετε- αυτός ο γελοίος χάλαγε τον κόσμο: Ά! άαα… ουουου… ά… ά… ου… ου… άου… άου… άναρθρες κραυγές.
Σιχαμάρα ήταν… απαίσιος… Εγώ, την δουλειά μου! Περιφρόνηση! Με την περιφρόνηση τον βάζει στα πόδια… Με λίγα λόγια, δεν σας κρύβω τίποτε από την ζωή μου.
Σας τα λέω για να προσευχηθείτε για μένα. Γι” αυτό σας τα λέω όλα… Και αναρωτιέμαι καμιά φορά: Με θυμάται άραγε και εμένα κανένας στην προσευχή του;».
Ο Πάππους μέχρι τον γήρας του ήταν ακατάβλητος στον αγώνα και κατατρόπωνε τον εχθρό, με την δύναμη του Σταυρού. Τον κελί του πολλές φορές γινόταν πεδίον μάχης και μέσα στην ησυχία τής νύκτας ακούγονταν οι διαπληκτισμοί του με τα πονηρά πνεύματα, καθώς τα επιτιμούσε φωνάζοντας: «Έξω!.. Έξω!..».
– Παππού, τί συμβαίνει τις νύκτες και σας ακούμε να φωνάζετε μέσα στην ησυχία;
– Δεν σας τα λέω, για να μην φοβηθείτε… Ο διάβολος μας πειράζει, αλλά και εμείς τον «πειράζομε» διά τής προσευχής. Έτσι είναι… Εάν δεν φεύγεις ο νους μας από την προσευχή και δεν ελαττούται η πίστις μας, φεύγει ο πειρασμός. Δεν χρειάζεται δειλία, αλλά περιφρόνησις και ταπείνωσις…
– Πάντως είναι δύσκολο να πολεμά κανείς με τον πονηρό… είναι πολλές οι παγίδες του.
– Και δύσκολο… και εύκολο… Εξαρτάται από τα όπλα που έχομε και πώς από την αρχή αντιμετωπίζομαι ένα πειρασμό. Του δίνομε μία… και πέρα… ή λέμε: Για να σε δώ λιγάκι- πώς είσαι; Έτσι;., αλλιώς;.. αλλιώς;
Πάντως αν είμαστε οπλισμένοι με την ευχή «Κύριε ημών Ιησού Χριστέ» και την μετάνοια, τον κρατάμε πέρα τον διάβολο. Εγώ λέω και τον «Θεοτόκε Παρθένε» και εξαφανίζεται αμέσως… Να έχετε υπ” όψιν σας ότι έχει φάει και από πολλούς ξύλο ο διάβολος… Βεβαίως!.. Με τον μαστίγιο του ονόματος του Χριστού… «Ιησού ονόματι μάστιζε πολεμίους».
»Μια φορά στον ύπνο μου κόντευε να με σκάση… Ε,., λοιπόν, συγχύστηκα πάρα πολύ και του λέω: Καταραμένε, να εξαφανισθής κάτω στον άδη!.. Ούτε φάνηκε που πήγε… Αυτό παθαίνουν εκείνοι που αγωνίζονται και πολλές φορές πάει να τους σκάση τους ανθρώπους…
Μην φοβάσθε… Ο Θεός δεν παραχωρεί τέτοια πράγματα σε όσους δεν ημπορούν να τα σηκώσουν. Εμείς, όμως, θα κάνωμε διαρκώς προσευχή να μας λυτρώνη ο Κύριος από τον πειρασμό. Μην φοβάσθε- δεν έρχεται σε σας».
Αλλά ο Πάππους δεν δεχόταν μόνο την νύκτα επιθέσεις από τον πονηρό. Πολλές φορές, και κατά την ώρα της ακολουθίας, τον άκουγαν οι αδελφές να επιτιμά τον διάβολο με δυσφορία λέγοντας: «Χάσου από “δώ!».
Κάποτε ζήτησε επειγόντως να μεταβή στην Άρτα, για να δη τον Πνευματικό του (τον μακαριστό Μητροπολίτη Άρτης Ιγνάτιο). Τί είχε συμβή;
Την προηγουμένη νύκτα είχε παλαίψει σώμα με σώμα με τον διάβολο, που προσπαθούσε να τον πνίξει, και χρησιμοποιώντας την ιερατική του εξουσία τον έστειλε στα τάρταρα. Την ίδια στιγμή, όμως, προβληματίστηκε γι” αυτό που είχε κάνει και ένιωσε την ανάγκη να εξομολογηθεί.
«Ο πατήρ Δαμασκηνός»
