Το βασικότερο γνώρισμα του καλού Χριστιανού. Χωρίς αυτήν όλα τ’ άλλα είναι χωρίς αντίκρισμα, χωρίς νόημα. Κι όπως λέγει ο απόστολος Παύλος, αν όλα τ’ άλλα τα έχουμε και δεν έχουμε αγάπη είμαστε «κύμβαλα αλαλάζοντα».
Και βέβαια μιλάμε για την ουσιαστική και ανυπόκριτη αγάπη προς τον «πλησίον» και όχι για εκείνο το επιφανειακό ενδιαφέρον που δείχνουμε τόσο πονηρά κάποτε, μόνο και μόνο για κάποιο απώτερο και ιδιοτελή σκοπό.
Είναι μεγίστη αρετή και μεγάλη υπόθεση να αγαπάς «τον πλησίον σου ως εαυτόν». Αυτό θα πει ν’ αγαπάς τα παιδιά του γείτονά σου σαν δικά σου παιδιά. Αρρώστησαν τα παιδιά του είναι σαν να αρρώστησαν τα δικά σου παιδιά.
Τι θα κάνουμε τότε; Ό,τι θα κάναμε και για τα δικά μας παιδιά. Να προσευχηθείς με την ίδια θέρμη, να ενδιαφερθείς με τον ίδιο ζήλο σαν να ήταν δικά σου παιδιά. Πεινούνε, υποφέρουν; Να ενδιαφερθείς, να τρέξεις. Όχι «δε βαριέσαι, είναι πρόβλημά τους!». Όχι.
Γιατί τα προβλήματα στους πλησίον είναι κοινά προβλήματα. Κι όπως πολύ ωραία συμβουλεύει στην Παλαιά Διαθήκη «αν δεις το μοσχάρι ή το πρόβατο του γείτονά σου και λύθηκε και κοντεύει να χαθεί συμμάζεψέ το σαν να ήτανε δικό σου.
Αν δεις το ρούχο του που ήταν απλωμένο στο φράχτη και έπεσε κάτω, σκύψε και σήκωσέ το» (Δευτ. 22:1-4).
Μην πεις, τι με ενδιαφέρει; Μην πεις, πού τον ξέρω; Είναι πολύ εγωιστικό αυτό και δεν οδηγεί πουθενά.
Είναι μεγάλη αρετή να δείξεις την αγάπη σου προς τον γείτονα με την ίδια ευαισθησία που θα έτρεχες να δείξεις και για τον αδελφό σου.
Αρρώστησε ο γείτονάς σου. Σήκωσε τα μάτια σου στο Θεό και προσευχήσου γι’ αυτόν. Πέθανε το παιδάκι του, δείξε λίγο σεβασμό στη συμφορά του. Δεν μπορεί εκείνος να κλαίει και συ να γελάς και να χαχανίζεις στο μπαλκόνι σου. δεν μπορεί τα δικά σου τα παιδιά να τον ξεκουφαίνουν με τα τρελά τους τραγούδια στη διαπασών!
Θα πουν μερικοί αφελείς:
– Μπα! Αυτός όταν ήταν καλά, λογάριαζε το δικό μας τον πόνο; Τώρα κι εμάς δε μας ενδιαφέρει.
Προσοχή, δεν είμαστε μόνοι σ’ αυτόν τον κόσμο. Ούτε είμαστε πεταλούδες που το πρωί γεννιούνται και το βράδυ πεθαίνουν. Η συμφορά περπατάει. Σήμερα σ’ αυτόν, αύριο σε μας. Ο Θεός να φυλάξει όλους μας.
Αλλά προσοχή, γιατί αυτά δεν είναι αστεία. Κι όπως λέει στην Παλαιά Διαθήκη, αν δεις τη συμφορά στη γειτονιά σου, πρόσεξε γιατί είναι πολύ κοντά και σε σένα. Κάπου εκεί τριγυρίζει. Κάπου εκεί γυροφέρνει.
Και προσοχή, μην κατακρίνουμε και μην ειρωνευόμαστε ποτέ κανέναν και για κανένα λόγο.
Ούτε να κάνουμε εκείνο που πολλές φορές κάνουμε, δηλαδή να βγάζουμε συμπεράσματα, γιατί έγινε αυτό και γιατί έγινε εκείνο. Παράδειγμα, εξηγούμε πως πέθανε ο τάδε από κακιά αρρώστια γιατί στη ζωή του έκλεψε, κορόιδεψε, ρήμαξε κλπ. Λάθος. Αυτά μόνο ο Θεός τα ξέρει γιατί έγιναν έτσι.
Κάποτε κάποιοι μοναχοί κορόιδευαν έναν άλλο μοναχό για την κακή ζωή που νόμιζαν ότι αυτός έκαμνε (αντί να τον συμβουλέψουν, ως όφειλαν). Και όλοι έλεγαν ότι μια μέρα κακήν-κακώς θα πληρώσει τις αμαρτίες του. Και πράγματι είχε πολύ κακό τέλος ο μοναχός αυτός και όλοι όσοι τον κατέκριναν ένοιωθαν περήφανοι για το προορατικό τους χάρισμα.
Έτσι νόμιζαν!
Όταν όμως κάποτε τον ξέθαψαν όπως συνηθίζουν στους μοναχούς, είδαν με μεγάλη έκπληξη ότι τα οστά του ευωδίαζαν, μοσχοβολούσαν. Είχε αγιάσει! Ο Κύριος ήξερε το γιατί.
Ίσως και για να τους νουθετήσει.
Και τότε όλοι κατάλαβαν την αλαζονεία τους και δακρύβρεκτοι ζητούσαν συγγνώμη και απ’ αυτόν και από το Θεό. Κανείς δεν ξέρει για ποιο λόγο γίνονται αυτά. Κι αν ακόμα ξέρει ας μην το λέει.
Σε τελευταία ανάλυση δεν πρέπει κανενός να διαφεύγει την προσοχή ότι είμαστε όλοι παιδιά του ίδιου Θεού Πατέρα και μεταξύ μας αδέλφια.
Γι’ αυτό και ο καθένας πρέπει να δείχνει στον πλησίον του την ίδια συμπεριφορά που θα έδειχνε και στον αδελφό του.
Οφείλει σαν καλός Χριστιανός να συμπάσχει και να συμπονά στα βάσανα του αδελφού του. Όσο μπορεί και κατά δύναμη. Δεν είναι πάντα τα χρήματα. Είναι και οι προσευχές, είναι και οι συμβουλές, είναι και η συντροφιά σε μια αρρώστια και άλλα πολλά. Μην πεις αυτός είναι πλούσιος και δεν έχει ανάγκη.
Μπορεί να μην έχει ανάγκη από χρήματα αλλά όλες οι δουλειές δεν τελειώνουν πάντα με τα χρήματα. Έχει ανάγκη ίσως από τις προσευχές μας που μπορεί να αξίζουν περισσότερο από εκατομμύρια.
Δυστυχώς ο σημερινός άνθρωπος ενώ δείχνει μια περίεργη ευαισθησία για τα μέλλοντα, ενώ κάνει πως ενδιαφέρεται για το 666, ενώ διαβάζει δήθεν την Αποκάλυψη, όταν είναι για να κάνει μια καλή πράξη τότε βλέπεις όλα αυτά εξαφανίζονται.
Αλλά αν η συντέλεια του κόσμου είναι τόσο πολύ κοντά, αυτό θα σημαίνει ότι πρέπει να βελτιώσουμε κατά πολύ τις σχέσεις μας και την συμπεριφορά μας προς τον πλησίον μας και προς τον Θεό.
Αυτή άλλωστε ήταν και είναι η μεγάλη εντολή του Σωτήρα Χριστού. Όλα να τα κάνουμε, αν δεν έχουμε αγάπη δεν κάνουμε τίποτα. Αυτό σημαίνει «ΑΓΑΠΑ ΤΟΝ ΠΛΗΣΙΟΝ ΣΟΥ ΩΣ ΕΑΥΤΟΝ».
Από το βιβλίο: Ιωάννης Στόγιας, Πιστοί στην Παράδοση, σελ. 54.