-Γέροντα, όταν ακούω τα προβλήματα του κόσμου, αισθάνομαι να λιώνω μέσα μου. Μήπως είναι ολιγοπιστία;
-Κοίταξε να δεις. Η αγωνία για τον εαυτό μας είναι ολιγοπιστία η αγωνία για τον άλλον είναι πόνος. Το σωστό λιώσιμο για τον πόνο των άλλων συνοδεύεται με προσευχή και ακολουθεί μετά η θεία παρηγοριά.
Γι’ αυτό, να εύχεσαι όσο μπορείς και μετά να τα αφήνεις όλα στα χέρια του Θεού και να ειρηνεύεις. Ο Θεός πονάει για τα πλάσματά του λιγότερο από σένα; Γιατί να ανησυχείς;
-Ο Θεός σε όποιον πονάει πνευματικά και υποφέρει για τους άλλους δίνει πολλή παρηγοριά, γιατί αλλιώς δεν θα μπορούσε να αντέξει.
Ξέρετε πώς πικραίνομαι με τόσα γράμματα που παίρνω από ανθρώπους με ένα σωρό προβλήματα; Πίκρα, φαρμάκι είναι το στόμα μου, και μετά δεν θέλω να φάω τίποτε. Από αυτόν όμως τον πόνο βγαίνει η πραγματική χαρά.
Ανταμείβει ο Θεός με παρηγοριά, ανάλογη με τον πόνο παρηγορεί με τέτοια παρηγοριά, που δεν μπορείς να την αντέξεις.
Και ενώ προηγουμένως πονούσες για τον άλλον και έκλαιγες, μετά νιώθεις μια αγαλλίαση. Σαν να σου λέει ο Καλός Θεός: «Μη στενοχωριέσαι, παιδί μου, άκουσα το αίτημα σου».
Λόγοι Παϊσίου, τόμος ς΄, Περί προσευχής, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου
“Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος”, σελ.139-140