«Ἐκλέξατε Χριστιανὸν ἀγαπητόν, σώφρονα, ἀνεμπαθῆ καὶ γενναῖον. Μὴ συσχηματιζόμενον τῇ δολιότητι καὶ πανουργίᾳ, ἀλλ’ ἐσχηματιζόμενον ἐντιμότητι καὶ ἀγαθοεργίᾳ. Τέκνα μου, μάθετε ἀπ’ ἐμοῦ ὅτι ψεῦσται, πόται, μοιχοί, τυχοδιῶκται, Μασῶνοι, Ἑβραῖοι, Χριστιανῶν Ὀρθοδόξων διῶκται, νὰ εὑρίσκωσι πρέπει τῶν Κοινοβουλίων τὴν θύραν κλειστήν!…
Οὐχὶ τῶν τοιούτων ὁ κότινος (ψῆφος). Διότι κακὰ ἀπεργάζεται ἡ καρδία αὐτῶν καὶ ὀλέθρια βγάζει ὁ νοῦς των. Μὴ πεποίθατε ἐπ’ ἄρχοντας…! Προκρίνατε, ἐναρέτους.
Συνεπεῖς ἐν βιωτῇ καὶ ἐν πράξει. Ἀκριβεῖς ἐν τῷ λέγειν, νουνεχεῖς ἐν τῷ δρᾷν. Δεδιχασμένους, τεταραγμένους, χρηματοζήλους καὶ ὕλῃ ἐμπεπλησμένους μὴ στέργε δι’ ἐκλογῆς. Οἱ τὴν Βουλὴν δι’ ἐμπορίαν καὶ οὐχὶ διὰ τὴν τῶν πολλῶν παρηγορίαν θέλοντες, ἅρπαγες εἶναι καὶ ἐπείσακτοι. Ρίπτε, βάλε καὶ δίωκε αὐτοὺς μακρὰν τῆς τῶν κοινῶν ἐπιστασίας.
– Καὶ ἂν καὶ φίλους καὶ εὐεργέτας συμβαίνῃ νὰ ἔχωμεν; Καὶ πάλιν θὰ τοὺς ἀποδοκιμάσωμεν, Πάτερ;
– Καὶ πάλιν καὶ πάντοτε. Διότι οἱ ἀποτυχημένοι καὶ ἀποθηριωμένοι οὗτοι, ζημίαν μόνον καὶ βλάβην θὰ φέρωσιν καὶ δυστυχίαν πολλὴν καὶ εἰς τοὺς φίλους καὶ εἰς τὰ κοινά. Ἕνας χαρτοπαίκτης, εἷς δολιέμπορος, ζημιώνει τὸν συνεταῖρον μόνον, κάποτε καὶ κύκλον ἀνθρώπων.
Πολιτικός, ὅμως, ὀλέθριος, ἄπιστος, Μασῶνος, Αἱρετικός, ὑβριστής, πανοῦργος καὶ ἐνδοτικός, εἶναι δαιμόνων ἐπέλασις καὶ Αἰόλων ἀγρίων ἀσκός… .
Ὁ κακὸς εἰς τὴν κοινωνίαν, τέκνα μου, ἕναν, δύο, πέντε, δέκα ζημιώνει. Ὁ κακὸς εἰς τὴν Πολιτείαν, ἀντιθέτως, εὐτυχίαν ἀνθρώπων, ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ, καρατομεῖ. Προσοχή, ὅθεν, τέκνα μου μὴ ἡ ψῆφος σας πέση ἐπὶ τοὺς λύκους τῆς ἁμαρτίας. Ἐπὶ τοὺς ἀγαθοὺς καὶ γενναίους προσβλέψατε μόνον…».
Πρωτ. Στεφάνου Κ. Ἀναγνωστοπούλου, «Έγῶ φταῖω… Ἐσύ;», 2019, σ. 305-306.
Ἀρχιμ. Χαρ. Βασιλοπούλου, «Τὰ παράξενα τῆς κοινωνίας», ἔκδ. Ὀρθοδόξου Τύπου, 1986, σ. 177.
