Χαράσσοντας τα τόσο λίγα για τούτη την μοναδική ανά το Αγιονόρος έπ’ ονόματι του Συμεώνος του Νέου Θεολόγου ταπεινή καλύβα, χρέος ιερό με ωθεί στο να διαλάβω δυο λέξεις και για τον προκάτοχο Γέροντα Συμεών (Γεώργιος Κανάτσος του Εμμανουήλ και της Ελένης, εκ Ραιδεστού Θράκης, γεν. το 1904, προσ. 1933, κουρ. 1935, κοιμ. 12-3-1988, τον καλοπροαίρετο, υποχωρητικό, φιλάδελφο και αγαθώτατο προς πάντας.
Παραχωρήσει Θεού, στα τελευταία του χρόνια είχε χάσει το φως των οφθαλμών του, και έτσι ο βίος του στα κρημνώδη Καυσοκαλύβια απέβη, πέρα του φύσει και θέσει σκληρός, αφεγγής και κινδυνώδης.
Καθόλου δεν βαρυγκώμησε όμως ο αείμνηστος.
Απ’ εναντίας εξέλαβε το πάθημα ως θεία επίσκεψh και ειδική οικονομία, και αφού έβαλε νέα αρχή για τα αφορώντα την σωτηρία του έστρεψε το φρόνημα, τον νου και το όμμα της καρδιάς του στης ψυχής του τα ενδότερα, τα φωταυγή και ουρανοσήμαντα, και με την δύναμι της αδιάλειπτου προσευχής γνώρισε, χάριτι Θεού, της χαρμολύπης την ανεκτίμητη αξία, ώστε την βαναυσότητα της τυφλότητας που ήρθε, όχι απλώς εξισορρόπησε, αλλά υπερκέρασε η ηδύτης της προγεύσεως των μελλόντων αγαθών.
Κοινή ήταν η πεποίθησις των Καυσοκαλυβιτών συνασκητών του, ότι ο Πανάγαθος Θεός του δώρισε το τόσο επαινετό απʼ τους αγίους πατέρας χάρισμα των δακρύων. Και ήταν να ζηλεύης τα τέτοια μάτια του, τα οποία δακρυρροώντας αενάως προς τα έξω αποδείκνυαν τα πνευματικώς και θείως δρώμενα και βιούμενα έσω…
Και ήταν ευλογία Θεού για τον κάθε αδελφό και πατέρα ή και ευλαβή επισκέπτη, όταν τον πλησίαζε, καθήμενον συνήθως σε σπιθαμιαίο σκαμνάκι ή στου κατωφλίου της καλύβας του τα παραδίπλα μ’ ακουμπισμένη την πλάτη του στην τοιχοπαραστάδα, για… ανάπαυσι και σιγουριά και για ψηλαφητώς αλάνθαστο αφετηριακό προσανατολισμό του…«κουβαράκι» χαριτωμένο· Και ήταν τα λόγια και οι συμβουλές του για τον καθένα νέκταρ ήδύτατο, νάμα μεθευχαριστιακό και ουράνιο μάννα…
Χρυσόστομος Λαυριώτης (επ.Ροδοστόλου)
