« Δέν θά ἔρθει ἡ ἡμέρα ἐκείνη τῆς παρουσίας τοῦ Κυρίου, ἄν πρῶτα δέν γίνει ἡ ἀποστασία», λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος.
Ἡ ἀποστασία θά μπορούσαμε νά ποῦμε ὅτι ἀρχίζει νά διαφαίνεται. Τί δηλαδή;
Ὅτι οἱ ἄνθρωποι εἶναι σάν νά τούς κάνει κάποιος ἔνεση, σάν νά τούς δίνει μιά οὐσία, ἕνα κάτι πού τούς κάνει νά γίνονται ἀποστάτες.
Δηλαδή, ἄλλο εἶναι νά ἁμαρτήσεις καί νά τό νιώθεις αὐτό… Ἄνθρωπος ἀδύνατος εἶσαι, ἁμάρτησες· ἀλλά ἔχεις μιά ἐπίγνωση μέσα σου, μιά τύψη, ἔχεις μιά ντροπή καί λές: «Πῶς τό ἔκανα αὐτό;»
Κι ἄν ἀκόμη δέν φτάνεις στό σημεῖο νά πεῖς: «Τί κάνω;», ὥστε νά μετανοήσεις καί νά ἀλλάξεις ζωή, ἔχεις ὅμως μιά τσίπα μέσα σου, μιά ντροπή, ἕνα κάτι στοιχειῶδες ὅτι ἁμάρτησες, καί κρύβεσαι.
Ἡ ἀποστασία εἶναι ἀκριβῶς ἡ ἀπουσία αὐτοῦ τοῦ πράγματος. Καρφί δέν σοῦ καίγεται πού ἁμαρτάνεις! Δέν φοβᾶσαι τόν Θεό. Οὔτε ὁ διάβολος δέν κάνει ἔτσι! “