Κύριε, σὰν ἦρθεν ἡ βραδιά σοῦ λέω τὴν προσευχή μου.
Ἄλλη ψυχὴ δὲν ἔβλαψα στὸν κόσμο ἀπ᾿ τὴ δική μου.
Ἐκεῖνοι ποὺ μὲ πλήγωσαν ἦταν ἀγαπημένοι.
Τὴν πίκρα μου τὴ βάστηξα. Μοῦ δίνεις καὶ τὴν ξένη.
Μ᾿ ἀπαρνηθῆκαν οἱ χαρές. Δὲν τὶς γυρεύω πίσω.
Προσμένω τὰ χειρότερα. Εἶν᾿ ἁμαρτία νὰ ἐλπίσω.
Σὰν εὐτυχία τὴν ἀγαπῶ τῆς νύχτας τὴ φοβέρα.
Στὴν πόρτα μου ἄλλος δὲν χτυπᾷ κανεὶς ἀπ᾿ τὸν ἀγέρα.
Δὲν ἔχω δόξα. Εἶν᾿ ἥσυχα τὰ ἔργα ποὺ ἔχω πράξει.
Ἄκουσα τη γλυκειὰ βροχή. Τὴ δύση ἔχω κοιτάξει.
Ἔδωκα στὰ παιδιὰ χαρές, σὲ σκύλους λίγο χάδι.
Ζευγᾶδες καλησπέρισα ποὺ γύριζαν τὸ βράδυ.
Τώρα δὲν ἔχω τίποτα νὰ διώξω ἢ νὰ κρατήσω.
Δὲν περιμένω ἀνταμοιβή. Πολύ ’ναι τέτοια ἐλπίδα.
Εὐδόκησε ν᾿ ἀφανιστῶ, χωρὶς νὰ ξαναζήσω…
Σ᾿ εὐχαριστῶ γιὰ τὰ βουνὰ καὶ γιὰ τοὺς κάμπους ποὺ εἶδα.
Ζαχαρίας Παπαντωνίου, “Η Προσευχή του ταπεινού”, από την ποιητική του συλλογή “Τα Θεία Δώρα”, 1932.
Στη συγγραφική παραγωγή του Ζαχαρία Παπαντωνίου παίζει μεγάλο ρόλο το θρησκευτικό στοιχείο και σε πολλά έργα του γίνεται καταφανής η γνώση του και το ενδιαφέρον του για τα θρησκευτικά ζητήματα.
Η φωτογραφία* της σημερινής ανάρτησης είναι στιγμιότυπο από το πρώτο ταξίδι του Ζαχαρία Παπαντωνίου στο Άγιο Όρος, στις αρχές του 1930 με δύο ακόμη φίλους του.
Πάνω αριστερά απεικονίζεται ο ποιητής ανάμεσα σε καλογεροπαίδια του Αγίου Όρους.
Το 1934 εκδίδει το οδοιπορικό σύγγραμμα με τίτλο “Άγιον Όρος” που εμπεριέχει τις εντυπώσεις και τα βιώματά του από το συγκεκριμένο ταξίδι του.
Όποιος ενδιαφέρεται να διαβάσει το συγκεκριμένο βιβλίο επισυνάπτουμε τον σύνδεσμο από την ιστοσελίδα της Ανοικτής Βιβλιοθήκης όπου μπορείτε να το κατεβάσετε σε μορφή pdf.
*Πηγή της φωτογραφίας αποτελεί το τεύχος 319 του περιοδικού ”Νέα Εστία” που κυκλοφόρησε την 1 Απριλίου του 1940. Ολόκληρο το τεύχος ήταν αφιερωμένο στον Ζαχαρία Παπαντωνίου.
