«Όσοι έζησαν κοντά στον Γέροντα Αιμιλιανό τα πρώτα χρόνια της εγκαταβιώσεως της αδελφότητος του, της προερχομένης από τα Μετέωρα, στη Μονή Σίμωνος Πέτρας, έχουν φυλάξει στην καρδιά τους τις συνάξεις, κατά τη διάρκεια των οποίων προσέφερε τον λόγο του στα πνευματικά του τέκνα».
Έτσι αναφέρει ο Αρχιμ. π. Πλακίδας Deseille, προλογίζοντας το βιβλίο του ηγουμένου Αιμιλιανού υπό τον τίτλο «Λόγοι Ασκητικοί, Ερμηνεία στον Αββά Ησαΐα».
Ο πατήρ Πλακίδας Deseille καταγράφει ότι η αδελφότητα συναζόταν γύρω από τον Γέροντα Αιμιλιανό, άλλοτε σε έναν εσωτερικό χώρο του μοναστηριού και άλλες φορές σε κάποιον από τους εξώστες που δέσποζαν πάνω από τη θάλασσα.
«Άρχιζε να πέφτει το σκοτάδι, οι τελευταίες ακτίνες του ηλίου φώτιζαν την κορυφή του Αγίου Όρους, ένας γέροντας, ο αγαπητός παπά Σίμων που μάς έχει αφήσει πια χρόνους, ερχόταν να ζητήσει την ευλογία του Γέροντα για να διαβάσει την ακολουθία του Αποδείπνου στην εκκλησία, και η συζήτησις που ακολουθούσε τη διδαχή μάκραινε κάτω από τα άστρα, συνοδευόμενη κάτω από το μουρμουρητό του χειμάρρου που κυλούσε κάτω από το μοναστήρι».
Τα λόγια του πατρός Αιμιλιανού ήταν κάτι το μοναδικό. Σαν δέντρο άπεφτο τα λόγια του, ζωηρά, ασκητικά, γλυκά, μα και αυστηρά σαν σύσταση γονιού, γλυκοαυστηρά (!), αξέχαστα, με μία εκφορά με γωνίες αγγέλου επί της Γης, προτείνοντας την κούραση για τον Ιησού Χριστό μας, τον προγραμματισμό, την προσοχή, μα έχοντας μέσα τους χαρά, ξεκούραση, άπλα, αρχοντιά.
«Ο λόγος του Γέροντα ήταν λόγος πατρικός, αλλά ήταν και λόγος σαν το μαχαίρι» λέει ο Καθηγούμενος της Ιερά Μονής Σίμωνος Πέτρας, Αρχιμ. Ελισσαίος, για τον Γέροντα Αιμιλιανό τον Σιμωνοπετρίτη.
«Ήταν το μαχαίρι που έκοβε, δεξιά, αριστερά, κάθετα και οριζόντια. Δηλαδή, ήταν λόγος που έμπαινε στην καρδιά, στους αρμούς, στον νου του ανθρώπου, και μέσα στο σώμα του, κατά κάποιον τρόπο».
Έλεγε ο Γέροντας Αιμιλιανός προς τα καλογέρια του να ξεχάσουν, ει δυνατόν, οτιδήποτες άλλο και να ξαφνιαστούν μονάχα απ’ τον Θεό:
«Όταν μέσα στη νύχτα δεις μια αστραπή, αμέσως ξαφνιάζεσαι. Ξεχνάς τι ζητούσες, σου πέφτει ότι έχεις στο χέρι σου, πνίγεσαι αν πίνεις νερό. Κάτι τέτοιο πρέπει να πάθει κανείς, κάτι τέτοιο να επιθυμήσει. Πρέπει να μείνει ενεός ενώπιον του Θεού και τότε έχει μετανοήσει, τότε έχει αγαπήσει τον Θεόν».
Η μετάνοια, για τον Γέροντα Αιμιλιανό τον Σιμωνοπετρίτη, είναι ο περισσότερος Θεός στη ζωή μας. Ω, πόσο απλά, πόσο αριστοκρατικά και δίκαια διατυπωμένο. Μπαίνοντας στη μετάνοια, αναζητούμε ολοένα το περισσότερο – έτσι λίγο λίγο, άργα αργά, κάθε μέρα ολίγο παραπάνω.
«…έτσι κι εμείς προκόβουμε ως προς τη γνώση και την κοινωνία του Θεού, ως προς την απόκτηση περισσότερου Θεού…».
Προτεινόμενο βιβλίο ΑΡΧ. ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΥ ΣΙΜΩΝΟΠΕΤΡΙΤΟΥ, ΛΟΓΟΙ ΑΣΚΗΤΙΚΟΙ, ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΣΤΟΝ ΑΒΒΑ ΗΣΑΪΑ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΝΔΙΚΤΟΣ
Κώστας Παναγόπουλος