Γεμίσαμε από ανθρώπους που δεν θέλουν να αποκτήσουν τη δική τους “κατσίκα”, θέλουν απλά να ψοφήσει του γείτονα!
Και βέβαια να μη λησμονούμε το γεμάτο νόημα σαρκαστικό σχόλιο του Αρκά: “Eγώ δεν θέλω να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα! Θέλω να ψοφήσει ο γείτονας για να του πάρω την κατσίκα!”
Ολοι θα συμφωνήσουμε πως η ματαιοδοξία, ο αριβισμός, η αναξιοσύνη, η ζηλοφθονία, η κακεντρέχεια και η εμπάθεια αποτελούν αποφατικά χαρακτηριστικά.
Δυστυχώς η κοινωνία μας, δημιουργεί συνεχώς και περισσότερους ανθρώπους που ψάχνουν το εύκολο, επιζητούν το γρήγορο, επιδιώκουν το ακούραστο. Αυτό που θα τους κρατήσει στην επίπλαστη ζώνη άνεσής τους.
Οι αρετές, ως σημείο αναφοράς του κάθε ανθρώπου, ολοένα και εξοστρακίζονται, το δε μακρύ και επίπονο ταξίδι για την απόκτησή τους θεωρείται από πολλούς ως δονκιχωτικό.
Τα πισώπλατα μαχαιρώματα μεγαλουργούν, το δε γλείψιμο εν είδει κολακείας, για την υποτιθέμενη «ανέλιξη» ή την διατήρηση «αγαθών» ή την υπόσταση φιλίας, έχει πάρει εμετικές διαστάσεις!
Το πάθος ως μεγάλη αγάπη και ασίγαστος ενθουσιασμός για τον χώρο μας, ως ριζική αφοσίωση και ως μεγάλος κινητήριος μοχλός ενέργειας και αποφασιστικότητας για την επίτευξη κάποιου στόχου εκλείπει ολοένα και περισσότερο. ΔΥΣΤΥΧΩΣ!
Οι υπέροχες έννοιες του αλτρουισμού, της αξιοπρέπειας και του φιλότιμου, στοιχίζουν ολοένα και πιο ακριβά στις μέρες μας.