Κάποια χρονιά, την ημέρα της ονομαστικής εορτής του π. Ιωήλ Γιαννακόπουλου, 19 Οκτωβρίου, πήγε να τον χαιρετίσει μια φτωχή γριούλα.
Του είπε:
– Παππούλη μου, σου φιλώ το χεράκι σου το άγιο. Χρόνια σου πολλά. Σου έφερα αυτό το μικρό κουρελάκι. Βάλε το να σκουπίζεις τα άγια πόδια σου.
Το ξέρω, ότι δεν είναι τίποτε× ότι είναι πολύ φτωχό, όσο φτωχή είμαι και εγώ. Δέξου το, να έχω την ευχή σου.
Σηκώθηκε επάνω .
Την έπιασε με τα δύο του χέρια από τους ώμους στοργικά και της είπε:
– Αξία, ευλογημένη μου, δεν έχει το δώρο.
Την αξία την έχει ο δωρητής, δηλαδή συ.
Αξία παίρνει το δώρο, από την διάθεση με την οποία το προσφέρουμε.
Σε ευχαριστώ ολόψυχα.
Μου έκαμες το μεγαλύτερο δώρο.
