Χειμώνιασε και φεύγουν τα πουλιά
γοργά ο πελαργός τα πελαγώνει
κι η φλύαρη χελιδονοφωλιά
χορτάριασε παντέρημη και μόνη.
Του σπίνου χάθηκ` η γλυκιά λαλιά
φοβήθηκε ο μελισσουργός το χιόνι
κι η σουσουράδα στην ακρογιαλιά
δεν τρέχει δεν πηδά δεν καμαρώνει
Στης λυγαριάς τ` ολόξερο κλαδί
του φθινοπώρου φτωχικό παιδί,
ο Καλογιάννος πρόσχαρος προβάλλει.
Με λόγια ταπεινά και σιγανά.
μικρός προφήτης, φτερωτός μηνά
την άνοιξη, που θα γυρίσει πάλι.
Γεώργιος Δροσίνης
(Από το παλιό αναγνωστικό της Β’ Δημοτικού 1963)