Κλαίνε οι παπάδες;
– Ναι κλαίνε και πονάνε.
– Τους βλέπεις να κλαίνε στη μοναξιά. Και στη θλίψη κλαίνε.Και στις δοκιμασίες κλαίνε..
Και γιατί κλαίει ο παπάς;
– Οι ιερείς κλαίνε για πολλούς λόγους…
Μα οι ιερείς δεν είναι άνθρωποι του Θεού; Γιατί πρέπει να κλαίνε;
– Ναι, οι ιερείς είναι άνθρωποι του Θεού, αυτό είναι αλήθεια, αλλά δεν είναι υπερήρωες ούτε πέτρες. Είναι ανθρώπινα όντα.
Μα γιατί κλαίει ο παπάς;
– Οι ιερείς κλαίνε στην απομόνωση. Περιτριγυρισμένος από ανθρώπους ναι αλλά μόνος.
Κλαίνε από νοσταλγία για τις οικογένειές τους, που είναι μακριά από εκείνους που αγαπούν, που δεν μπορούν να μείνουν μαζί τους στις καλές και στις κακές στιγμές, που δεν είναι κοντά στους φίλους με τους οποίους μεγάλωσαν.
Κλαίνε επίσης για παρεξήγηση. Ένας ιερέας δεν μπορεί να είναι άρρωστος, ή να νιώθει κουρασμένος, ή να έχει φίλους ή να θρηνεί, και να απαιτεί από τους ανθρώπους να είναι ολόκληροι, και όσα καλά πράγματα κι αν κάνει, θα είναι πάντα “υποκείμενος” στην κριτική.
Κλαίνε από απογοήτευση γιατί μερικές φορές ακόμα κι αν κάνουν το καλύτερο, οι άνθρωποι δεν απαντούν. Είναι σαν να πολεμούν τον εαυτό τους.
Κλαίνε από αδυναμία όταν βλέπουν πόνο, προβλήματα, ασθένειες, φτώχεια και βάσανα του ποιμνίου τους, και δεν μπορούν να κάνουν τίποτα άλλο από το να προσεύχονται, να συνοδεύουν, να κατανοούν και να αισθάνονται οίκτο.
Κλαίνε κι αυτοί” από χαρά όταν ζουν το κάλεσμα τους, όταν υπηρετούν τον πλησίον τους, όταν συνειδητοποιούν τους καρπούς του μηνύματος.
Κλαίνε από αγάπη όταν λαμβάνουν γνήσια και αφοσιωμένη στοργή από κάποιους καλούς ανθρώπους, όταν νιώθουν την αγάπη του Θεού στη ζωή τους.
Οι ιερείς κλαίνε μόνοι και σιωπηλά. Πρόσφυγες στην καρδιά του Θεού.
Και οι ιερείς κλαίνε από θλίψη για τις αμαρτίες και τη δυστυχία τους, γιατί άλλωστε και αυτοί αμαρτωλοί είναι.
Γι’ αυτό προσευχόμαστε για τους ιερείς!