Άκουγα στο ραδιόφωνο μια συζήτηση για το πώς και γιατί οι μεγάλες οικονομίες περνούν σοβαρή κρίση, ενώ οι μικρότερες ανέχονται τις ‘φουρτούνες’ με λιγότερη ζημία. Αυτό βέβαια σε πρώτη ανάγνωση θυμίζει την παροιμία «εδώ καράβια πνίγονται και βάρκες αρμενίζουν».
Οικονομολόγος δεν είμαι, κι έτσι ο δικός μου νους πάει στα μικρόβια, τα έντομα και τους δεινοσαύρους.
Είναι γνωστό ότι οι μικροσκοπικοί οργανισμοί, που τόσο μας ταλαιπωρούν και μας απειλούν κάθε τόσο με τις μεταλλάξεις και τα άλλα βιολογικά τερτίπια τους, καταφέρνουν να επιβιώνουν ανά τους αιώνες, ενώ οι υπερμεγέθεις διπλόδοκοι και βροντόσαυροι, που τόσο αγαπούν ο κινηματογράφος και τα μικρά παιδιά, εξαφανίσθηκαν από το πρόσωπο της γης.
Μπορεί βέβαια να έπεσαν θύματα κάποιου αστεροειδούς όπως μας λένε οι παλαιοντολόγοι, αλλά σκεφθείτε τι διατροφικές ανάγκες έχει ένας τεράστιος οργανισμός δεκάδων τόννων βάρους.
Μαθηματικά η οποιαδήποτε έλλειψη τροφής θα επηρεάσει κυρίως αυτόν και όχι το κουνούπι ή τη σαλμονέλλα ή τον ιό της γρίπης.
Κατ’ αναλογίαν, μεγάλοι οικονομικοί οργανισμοί, επιχειρήσεις, ακόμη και κράτη ολόκληρα, έχουν τόσο απλωμένες τις δραστηριότητές τους και έχουν δημιουργήσει τόσο μεγάλες ανάγκες, ώστε είναι εκτεθειμένοι σε ποικίλους κινδύνους, που θα επιφέρουν μεγαλύτερες ζημιές αν επέλθουν.
Και για να κάνουμε μια απλή θεολογική προέκταση, ας θυμηθούμε τον Απόστολο Παύλο που γράφει στον Τιμόθεο ότι «ῥίζα πάντων τῶν κακῶν ἐστιν ἡ φιλαργυρία» [Α΄ Τιμ. 6:10], η απληστία και αχορτασιά που πάντοτε βλέπει λίγο αυτό που έχει και επιδιώκει το περισσότερο.
Μέχρι που εμφανίζονται οι ισχνές αγελάδες του παλαιοδιαθηκικού ονείρου του Φαραώ και καταβροχθίζουν τις παχιές.
