Ο γείτονάς μου ὁ Γερο-Ἰωσήφ, 106 ἐτῶν σήμερα, μοὗ΄πε ἕνα πρωϊνὸ ποὺ τὸν βρῆκα μὲ τὸ Ψαλτήρι στὸ χέρι: Ὁ Θεὸς ἔσκυψε καὶ εἶπε στὸ παιδί του τὸν Δαβὶδ αὐτὰ ποὺ θέλει να ἀκούει! (Ὡραία κουβέντα ἀλήθεια, ὅλο σοφία).
Ο ταπεινὸς εἶναι ὁ ἄφοβος, ὁ ἐλεύθερος, ὁ εἰρηνικός, ὁ μακάριος. Ὁ ταπεινὸς εἶναι ὁ ἔξυπνος, ὁ ὡραῖος, ὁ εὐγενής, ὁ νηφάλιος. Δὲν φοβᾶται νὰ μὴν πέσει, γιατὶ εἶναι χάμω.
Δὲν ἀνησυχεῖ, δὲν ἀναμένει εἰδήσεις, δὲν τὸν πτοοῦν οἱ κρίσεις, ἐπαινετικὲς ἢ μή, δὲν δειλιᾶ, δὲν ἀγωνιᾶ, δὲν ἔχει ἄγχος κι ἀγωνίες. Εἶναι ὁ κερδισμένος. Σίγουρα τὸν ἀγαπᾶ ὁ Θεὸς καὶ ποτὲ δὲν θὰ τὸν ἀφήσει, ἀφοῦ ἐκεῖ ἀναπαύεται τὸ πνεῦμα του.
῾Ο παπα-Τύχων τῆς Καψάλας ἔλεγε: Ὁ Θεὸς κάθε πρωΐ εὐλογεῖ τὸν κόσμο μὲ τὸ δεξί του χέρι, ὅταν δεῖ ὅμως ταπεινὸ τὸν εὐλογεῖ καὶ μὲ τὰ δυό του χέρια!
Μωυσέως Αγιορείτου