Η γενιά των παππούδων μας,ήταν μια γενιά που για να κερδίσει το φαγητό της, τη στέγη της, την επιβίωση της, έπρεπε να καλλιεργήσει, να χτίσει, να εργαστεί σκληρά.
Ο ατομικισμός σε αυτήν την γενιά ήταν ανίσχυρος και οι αξίες πολύ ισχυρές.
Η γενιά των πατεράδων μας ως αναζητητές σταυροφόροι νομάδες,για να φάει, να χτίσει και να επιβιώσει έπρεπε να δουλέψει για το χρήμα.
Ήταν η γενιά του “αυτοπροσδιορισμού” μια γενιά που άρχισε να κυνηγά την επιτυχία
την εξειδίκευση, και την οικονομική ευρωστία και σταδιακά παραμέριζε τις αξίες.
Λόγω των δύσκολων παιδικών χρόνων έδωσε μεγάλη σημασία “στο να ζήσουν καλά τα παιδιά τους”.
Η δικιά μου γενιά, η generation x, ήταν η γενιά που έμαθε,το “άμα δεν περισσέψει δεν θα φτάσει”.Το “χαλαρά” και το “πάμ πλατεία”.
Οπτιμιστές, ηρωικοί, προστατευόμενα τέκνα,θεωρήσαμε πως το “χρήμα υπάρχει”
και η επιβίωση είναι δεδομένη.
Ο ατομικισμός και το “εγώ” μας ήταν σε πρώτο πλάνο και καταργήσαμε τις αξίες της γενιάς των παππούδων μας.
Η γενιά των παιδιών μας, οι millenials είναι μια άτυχη αλλά συγχρόνως και τυχερή γενιά.Θα μεγαλώσουν ως υπερπροστατευόμενα τέκνα μέσα σε οικονομικές κρίσεις, πολέμους και μεγάλη ηθική ανωμαλία, χωρίς αξίες, κατευθυνόμενοι να γίνουν “κομφορμιστές” του συστήματος.
Μεγαλώνουν ως “τεμπέληδες” ως “καλλιτέχνες” οι οποίοι στην πορεία θα πρέπει να συμμαψευτούν και να γεννήσουν τους επόμενους “χτίστες”.
Τους χτίστες που θα χτίσουν από ανάγκη όσα γκρεμίσαμε εμείς, και μέσα από το χτίσιμο, θα ανακαλύψουν τις αξίες των παππούδων μας, που εμείς ποδοπατήσαμε.
Είναι ένας κύκλος, που επαναλαμβάνεται εδώ και αιώνες.
Yannis Bakman
