Ἀρχιμ. Σωφρόνιου Μιχαηλίδη
Ὅπου νά πᾶς στό Ὄρος, συνατᾶς μίαν ἀπέραντη γαλήνη, μία βαθειά σιωπή. Ἐδῶ δέν ἔχεις τούς ἀπελπιστικούς θορύβους τῶν σημερινῶν πόλεων. Ἐδῶ βασιλεύει ἀπόλυτη ἡσυχία.
Πόσο, ἀλήθεια, τό χρειάζεται αὐτό ὁ σημερινός ἄνθρωπος, πού ζεῖ διαρκῶς μέσα στό ἄγχος, στό θόρυβο καί στήν κίνηση! «Σχολάσατε καί γνῶτε ὅτι ἐγώ εἰμι Κύριος», λέγει ἡ Γραφή, καί πράγματι!
Ἄν δέν ἀφήσουμε τό νοῦ μας γιά λίγο ἐλεύθερο, ἀπερίσπαστο ἀπό τίς μέριμνες καί τίς κοσμικές φροντίδες, δέν μποροῦμε νά πλησιάσουμε τό Θεό. Χρειάζεται νά «σχολάσωμεν» γιά λίγο.
Ὅταν κανείς ζήσει μερικές μέρες σ’ αὐτό τόν ἥσυχο μοναστηριακό τόπο, μακριά ἀπό τήν ἔνταση τῆς βιοπάλης, τότε καταλαβαίνει τό νόημα τῆς «ἡσυχίας», πού τόσο ὕμνησαν οἱ μοναχικοί καί ἀσκητικοί πατέρες.
Στό θόρυβο τοῦ κόσμου εἶναι δύσκολο νά βρεῖς τό Θεό. Ἐδῶ, Τόν συναντᾶς σέ κάθε σου βῆμα. Ἐδῶ περιορίζεις τήν ἐξωστρέφειά σου καί συμμαζεύεις τόν νοῦ σου στό «ταμεῖον» σου.
Τότε, ἡ ψυχή σου ἀρχίζει νά ἐπανευρίσκει τόν ἄγνωστο ἑαυτό της κι ἡ καρδιά σου ἀρχίζει νά διαιθάνεται τήν ἐντός ἡμῶν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ. Ἀκόμα καί ἡ ἄψυχη φύση, πού σέ περιβάλλει, ἀρχίζει νά ἀποκτᾶ ἕνα καινούργιο, πνευματικό νόημα.
Καταλαμβαίνεις τότε πόσο πολύφθογγη εἶναι ἡ σιωπή, πού βασιλεύει τριγύρω σου: Ὅλα ἀρχίζουν νά σοῦ μιλοῦν γιά τό Θεό. Ἀρχίζεις νά προσέχεις ἀκόμη καί τά πιό ταπεινά λουλουδάκια καί νά στέκεσαι ἐκστατικός μπροστά στήν ὀμορφιά τους.
Τά δένδρα, οἱ θάμνοι, τά πουλιά πού τραγουδοῦν, τά χλωροπράσινα δάση, τά ρυάκια κι οἱ βρύσες, ἀκόμα καί οἱ ἀγριόβατοι καί τά βράχια καί τό κύμα πού κτυπᾶ τά βράχια, ὅλα ἀρχίζουν νά ἀποκτοῦν μιάν ἀσυνήθιστη ὀμορφιά, πού πρίν δέν εἶχες προσέξει.
Ὅλα, τό καθένα μέ τή δική του φωνή, σέ βεβαιώνουν γιά τήν παρουσία Ἐκείνου, πού ἐδημιούργησε τά πάντα «καλά λίαν». Στό φόντο, ὅπου καί νά πᾶς, πάντα ὁ Ἄθως, ἀγέρωχος, ἐκτεινόμενος συνεχῶς πρός τά ἄνω: Σύμβολο μιᾶς ἀτέρμονης πορείας πρός τόν κόσμο τ’ οὐρανοῦ.