Τι μέρα να ξημέρωσε για σένα…που έχεις χάσει το μονάκριβο παιδί σου, τον άγγελο σου, το φως των οφθαλμών σου.
Τι μέρα να ξημέρωσε για σένα…που σου ανακοίνωσαν ψυχρά τον χρόνο που σου μένει για να ζήσεις και ξέρεις ότι μόνο τον πόνο θα έχεις συντροφιά μέχρι να κλείσεις για πάντα τα μάτια σου;
Τι μέρα να ξημέρωσε για σένα…..που σε πρόδωσαν οικτρά κι’ ενώ σου έχουν τάξει χίλιες αγάπες σε εγκατέλειψαν και δεν βλέπεις τίποτα ικανό να επουλώσει την καρδία σου.
Τι μέρα να ξημέρωσε για σένα…που έχεις χάσει τον γονιό σου, μωρό παιδί, σε ποια αγκαλιά να τρέξεις;
Τι μέρα να ξημέρωσε για σένα είναι αδύνατο να ξέρω διότι δεν μπορώ να βιώσω τον πόνο σου όπως εσύ τον βιώνεις.
Ούτε τα δάκρυα μου δεν θα είναι ποτέ ίδια με τα δικά σου. Έστω και αν έχω κάποια παράλληλα βιώματα… δεν είμαι εσύ.
Ξέρω μόνο ότι είναι μια σκληρή, δύσκολη μέρα και δεν σε φτάνει καμιά παρηγοριά κανένας λόγος όσο γλυκός και νάναι, καμιά ζεστή αγκαλιά.
Μόνο την προσευχή μου έχω να σου προσφέρω. Να παρακαλέσω τον Θεό σε κάθε σου “γιατί” σε κάθε γογγυσμό που φυσιολογικά θα σου ξεφεύγει να στέλνει 1000 αγγέλους να σε παρηγορούν.
Να διώχνουν με το πέταγμα τους τις μαύρες σκέψεις και να σου ψιθυρίζουν …“ακόμα και αυτή η μαύρη μέρα είναι μια από τις ολόλαμπρες μέρες του Κυρίου. Ξέρει ο Θεός ότι δυσκολεύεσαι αφάνταστα να την δεις έτσι με τα θολά σου μάτια.
Μέρα Κυρίου όμως είναι κι’ αυτή και αν ήσουν ικανός έτσι κλεισμένος μέσα στο χοϊκό σου σώμα να την καταλάβεις θα ανέπεμπες στο Θεό σου αντί χίλια “γιατί”, χίλιες δοξολογίες”.
π. Χρήστος Γρηγορίου
