Ὁ Θεός εἶναι πολυεύσπλαχνος. Δέν ἔρχεται πρόωρα, παράκαιρα.
Μᾶς δίνει τήν εὐκαιρία νά κρίνουμε τόν ἑαυτό μας, νά καταλάβουμε ὁρισμένα πράγματα καί νά μήν ἐπιζητοῦμε νά μᾶς ἐμφανιστεῖ σέ στιγμές πού ἡ παρουσία Του θά σήμαινε καταδίκη γιά μᾶς.
Θά ἤθελα νά σᾶς πῶ ἕνα παράδειγμα πάνω σ’ αὐτό. Πρίν πολλά χρόνια ἦρθε κάποιος νά μέ δεῖ.
Μοῦ ζήτησε νά τοῦ δείξω τό Θεό, τοῦ εἶπα ὅτι δέν μποροῦσα νά τό κάνω, ἀλλά πρόσθεσα ὅτι, ἀκόμα καί νά μποροῦσα, αὐτός δέν θά δυνατό νά ἀτενίσει τό Θεό, σκέφτηκα πώς γιά νά συναντήσει κανείς τό Θεό πρέπει νά ἔχει κάτι κοινό μαζί Του, κάτι πού δίνει μάτια νά δεῖ καί νοῦ νά κατανοήσει.
Ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος μέ ρώτησε γιατί τά ἔλεγα αὐτά, τοῦ πρότεινα λοιπόν νά σκεφτεῖ λίγα λεπτά καί νά μοῦ πεῖ ἄν ὑπῆρχε κάποιο χωρίο τοῦ Εὐαγγελίου πού νά τόν εἶχε συγκινήσει ἰδιαίτερα, γιά νά δεῖ ποιά σχέση ὑπάρχει μεταξύ τοῦ Θεοῦ καί τοῦ ἰδίου.
Μοῦ ἀπάντησε λοιπόν «ναί, εἶναι στό ὄγδοο κεφάλαιο τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Ἰωάννου, τό χωρίο πού μιλάει γιά τό λιθοβολισμό τῆς πόρνης».
«Ἄ, ναι!» εἶπα, «αὐτό εἶναι ἕνα ἀπό τά πιό ὄμορφα καί συγκινητικά κομμάτια στό Εὐαγγέλιο».
«Τώρα» τοῦ εἶπα, «κάθισε καί σκέψου εἰλικρινά: στή σκηνή πού περιγράφεται, ποιός εἶσαι ἐσύ…
Ὁ ἄνθρωπός μου σκέφτηκε λίγο καί ἔπειτα εἶπε:
«Νιώθω πώς εἶμαι ὁ μόνος Ἑβραῖος πού δέν θά εἶχε ἀπομακρυνθεῖ ἀλλά θά εἶχα λιθοβολήσει τή γυναῖκα».
Τόν κοίταξα λοιπόν καί τοῦ ἀπάντησα:
«Δόξαζε τό Θεό πού δέν σοῦ ἐπιτρέπει νά Τόν συναντήσεις πρόσωπο πρός πρόσωπο!».
(Ἀρχιεπισκόπου Anthony Bloom «Μάθε νά προσεύχεσαι» ἐκδ.: Ἡ Ἔλαφος)